“Ik wilde de verhalen vertellen vanuit mijn perspectief: dat van de journalist die zelf ook vluchteling is.”
“In 2015 ben ik samen met mijn familie vanuit Syrië naar Nederland gevlucht. We kwamen terecht in een AZC in het noorden van het land. Ik ben geboren en getogen in de hoofdstad Damascus en om dan opeens in een AZC terecht te komen, waar je wordt gezien als een van de vele asielzoekers, was een hele grote verandering. Ik voelde mij niet gehoord en onbegrepen. Vanuit Syrië had ik een camera meegenomen en in het AZC begon ik mijn omgeving vast te leggen, de mensen en de plekken. Door middel van fotografie kon ik mijn verhaal vertellen.
In 2016 kregen wij een huis in Utrecht en de mogelijkheid een normaal leven te beginnen. Ik vertelde mensen over mijn project in het AZC en zo kwam ik in contact met een Nederlandse fotograaf. Onder zijn begeleiding heb ik een project gemaakt dat het verschil toont tussen het leven in het AZC en het leven van een vluchteling in de stad. Ik besloot om verder te gaan met fotografie en ben begonnen aan de studie Media aan de HKU.
Ik maakte als documentairemaker/fotojournalist in verschillende vluchtelingenkampen reportages over de mensen daar en de situatie waarin zij leven. Ik wilde de verhalen vertellen vanuit mijn perspectief: dat van de journalist die zelf ook vluchteling is. Vanuit dit perspectief weet ik hoe belangrijk het is om gezien en gehoord te worden. Mijn eigen leven is inmiddels veranderd en ik heb een status verworven als maker; daarmee geloof ik dat ik een verschil kan maken in de situatie van deze mensen. In de zomer van 2019 heb ik een documentaire gemaakt over de situatie van Syrische vluchtelingen in de kampen van de Bekavallei in Libanon. Ik wilde er geen politiek verslag, maar een persoonlijk project maken, waarbij ik de vluchteling een podium geef om hun eigen verhalen te vertellen. Het resultaat is een documentaire over Abdulhadi, een 27-jarige Syriër uit Homs die al zeven jaar samen met zijn gezin in de Bekavallei woont, en een fotoreportage over het kamp en de mensen die er leven. Omdat ik Abdulhadi in mijn documentaire een stem geef, voelt het alsof ik een stem geef aan alle mensen die daar in de Bekavallei leven. Hij vertelde verhalen die ik met enkel foto’s niet vast had kunnen leggen. Zo legde hij uit waarom de deken die hij uit Syrië heeft meegenomen zo belangrijk voor hem is: ‘Ik droom ervan dat ik terug kan naar mijn huis in Syrië en daar weer onder mijn deken kan slapen.
”Na mijn huidige studie aan de HKU wil ik een master doen in journalistiek. Ik heb plannen om verschillende documentaires te maken, waaronder mijn droomproject in mijn eigen land Syrië, als ik dat ooit weer mag bezoeken.”
Dit artikel over Aziz Kawak is afkomstig uit Focusmagazine 1 2021.
