“Er werd een beetje gegrinnikt toen ik zei dat ik oorlogsfotograaf wilde worden, maar ik was bloedserieus.”
“Ik ben geen natuurfotograaf, dat laat ik graag aan anderen over. Mijn kracht en mijn drijfveren liggen in het vastleggen van de interactie tussen mens en dier, dus ik kies voor een journalistieke benadering met sociaal geëngageerde beelden. De afgelopen twee jaar heb ik mij volledig toegelegd op de wolf, zodat ik me zo goed mogelijk in zijn wereld kan verdiepen. Ik heb met honderden experts gesproken en inmiddels een boekenkast vol achtergrondinformatie. Ik houd van verdieping, in alle betekenissen van het woord. De wolf als underdog, als symbool van verbinding en de wolf die voor veel polarisatie zorgt. Weinig roofdieren weten zoveel mensen en meningen te mobiliseren als de wolf. Het begon allemaal in 2005 toen ik me inschreef aan de Fotovakschool. Ik weet nog goed dat we een ‘rondje’ maakten door de klas: ‘Waarom wil je deze opleiding volgen?’ De antwoorden varieerden van studiofoto-grafie, bruidsreportages tot reclamefotografie. Er werd best wel een beetje gegrinnikt toen ik zei dat ik oorlogsfotograaf wilde worden, maar ik was bloedserieus. In het tweede jaar van mijn opleiding zat ik al in Uruzgan. Waar een wil is, is een weg.
Als oorlogs- en conflictfotograaf had ik een groot aantal afnemers. Ik deed veel research en bepaalde zelf mijn onderwerpen. Ik ging op pad en pas als ik de serie klaar had, bood ik het aan bij Elsevier, Het Parool, VICE, NRC, New Internationalist en nog vele anderen (zie mijn website paralleluniversum.nl). Na een bomaanslag te hebben overleefd, een kidnap en nog een aantal donkere bladzijden aan mijn oorlogsboek te hebben toegevoegd, was na dertien jaar de maat vol. Ik had inmiddels ook al een aantal collega’s ten onder zien gaan.
Mijn trip door Colombia met de FARC, in 2016, is me altijd bijgebleven. Voor deze serie sliepen we in het regenwoud onder een boom, wasten ons in een rivier en hadden we echte gesprekken met elkaar. Het was een andere omgeving die mij onbewust op een ander spoor heeft gebracht. Ik denk dat bij mij in de jungle het zaadje werd geplant, waardoor ik me in de natuur ben gaan verdiepen. Nu, inmiddels vijf jaar later, heb ik me ondergedompeld in de wereld van de wolf. Een dier dat is gehaat en uitgeroeid, een dier dat moet knokken voor zijn bestaansrecht en ondanks alle menselijke verzet een comeback heeft weten te maken. Een dier dat ik zo graag een podium geef, omdat we er zoveel van kunnen leren. Een sociaal dier, dat in de roedel zijn prioriteiten nog kent en de oudste en zwakste dieren niet achterlaat maar blijft verzorgen. Ik besloot een grote documentaire te maken over de Canis lupus. Het resultaat staat nu in de januari-editie van National Geographic. Daarnaast wil ik een boek uitbrengen, reizende exposities organiseren en lezingen geven. Ik zou graag ook de jeugd hierin op de een of andere manier betrekken, zij zijn immers onze toekomst. In welke vorm ik dit allemaal ga gieten, is een natuurlijk proces. De twee beelden bij dit artikel hebben een grote impact op mij gehad.
Dit artikel is afkomstig uit Focusmagazine 2 2021.
