“De hoek en het moment vinden die net dat bijzondere zicht geven.”
Wie?
Marcel Krijgsman (54) is zelfstandig fotojournalist. Hij werkt voor diverse uitgevers van bladen, voor verschillende festivals en bands, waaronder Blaudzun, De Staat en Underworld, de Volkskrant en Het Parool. “Nadat ik in 2010 een ingrijpende operatie achter de rug had, besprak ik met een revalidatiearts dat het leven kort is en je zoveel mogelijk leuke dingen moet doen. Ik fotografeerde er op dat moment een beetje bij voor de lol, maar na dit gesprek werd dat toch iets serieuzer. Want als ik dan toch iets leuks moest doen, dan het liefst iets met fotografie.
Ik fotografeerde voornamelijk evenementen en muziek in de lokale scene in Nijmegen en omgeving. Dat werd langzaam meer, en serieuzer. In 2014 begon de hoeveelheid betaalde fotografie-opdrachten aardig te schuren met mijn toenmalige werk. Ik besloot dan ook om begin 2015 het roer volledig om te gooien, mijn baan op te zeggen en volledig als freelancefotograaf verder te gaan. Het liefst loop ik rond op festivals of bij concerten. Drie nummers volledig gefocust zijn, of drie dagen je ogen goed de kost geven en scherp zijn op een festival. Fantastisch! Daarnaast is het heerlijk om wanneer je met een band meegaat, vooraf een plan te maken over waar je gaat lopen, wanneer en vanaf waar je gaat fotograferen… soms bijna op de minuut af. En dan is het vaak rennen geblazen. Nu de concerten en events zijn afgeblazen, ben ik meer de nieuwsfotografie ingedoken. Vaak zoek ik daar de maatschappelijke thema’s op.”
Wat?
“Het is 1 juni 2013 wanneer ik voor het metal-festival FortaRock aan het werk ben. Als huisfotograaf van het festival heb ik toestemming om ook een aantal nummers vanaf het podium te fotograferen.
Die dag stond ook de Britse band Motörhead op het programma. Een band die ik als tiener echt te gek vond, met de fascinerende zanger Lemmy. Een man met een ruige manier van leven met drank, drugs en rock-‘n-roll. Zijn ietwat schorre stem deed de rest. Nadat ik de eerste drie nummers frontstage had gefotografeerd, liep ik backstage om het podium te beklimmen. Wat mij direct opviel, was een backdrop die nogal ver doorgetrokken was aan de linker- en rechterkant. En twee dames en een heer die tussen de twee doeken stonden en voor mij het zicht op het podium blokkeerden. Ik besloot dit even aan te kijken omdat het wat vreemd oogde. Zij verroerden geen vin en ik besloot achter de man te gaan staan en had vandaaruit zicht op de achterzijde van Lemmy, met achter hem het publiek. Plots draaide Lemmy met zijn gezicht ietsje mijn kant op en zag ik zijn kenmerkende pukkel op zijn gezicht. Ik voelde dat dit hét moment was. In een fractie van een seconde maakte ik twee foto’s en dacht direct: dit is ’m!
De man voor mij hoorde de klik van de camera en draaide zich woest om. Meteen maakte hij een ‘snij-gebaar’ met zijn vinger langs zijn keel als teken dat ik moest stoppen en niet mocht fotograferen. Omdat ik het gevoel had dat ik toch wel dé foto had en het niet op de spits wilde drijven, besloot ik braaf het podium te verlaten. Twee jaar later overleed Lemmy aan kanker en werd deze foto links en rechts nog gebruikt bij diverse artikelen.”
Dit artikel is afkomstig uit Focusmagazine 2 2021.
