Ik vind het leuk om in mijn vrije tijd shoots te doen waar mijn klanten nooit om vragen – jezelf blijven ontwikkelen heet dat. Nu wilde ik al tijden een shoot in een zwembad doen, want water op een foto heeft gewoon altijd wel iets. Maar zo’n shoot regelen is niet zo makkelijk. Zwembaden zijn vaak lang open, hebben veel bezoekers en op privacy kun je dus ook niet echt rekenen. Tja, en een zwembad afhuren voor je hobbyprojectje is een dure grap. Dus mijn plan bleef jarenlang in de virtuele kast liggen, maar je moet iets te dromen blijven hebben natuurlijk.
Tot ik een brainstormsessie had met zange- res Elize voor nieuwe promotiefoto’s rondom haar nieuwe single-release deze maand. We opperde allemaal ideeën en ik liet mijn langgekoesterde droom ook maar even vallen: “Waarom niet in een zwembad?” Elize zei meteen: “Goed idee, ik bel mijn schoonzus wel even want die heeft een groot zwembad in Amersfoort!” En gelukkig maakte Elize geen grap; met één telefoontje had ze iets geregeld wat ik al tijden wilde. Het zwembad was er; en nu brak het zweet mij uit: hoe kwam ik zo snel aan een onder- waterhuis voor mijn camera? Ik wilde niet van de kant schieten, nee ik wilde natuurlijk half in het water, voor de mooiste hoek! Ik ging googelen en kwam bij een bedrijf uit dat onderwaterhuizen voor verschillende camera’s verkoopt. Zo’n ding is duur; voor hetzelfde geld valt het tegen en dan zit je met zo’n kostbaar ding in je maag.
Huren was ook een optie, maar het bedrijf raadde me aan wel langs te komen voor uit- leg. Ze zaten alleen op anderhalf uur rijden van mij vandaan en ik had geen tijd meer die week. Dus plan twee… en wat is Google dan toch handig!
Ik vond vele onderwater- behuizingen voor enorme bedragen, tot mijn oog ineens viel op de DICAPac WP-S10, een soort dikke plastic zak met een UV-gecoate beschermlens. En het mooiste was nog wel de prijs, 79 euro! Zou dat wel wat kunnen zijn? Ik bestelde het ding en had hem de volgende dag al in huis. Ik geef toe, het leek mij dood- eng. Wat nou als hij ging lekken? Ik pakte een oudere camera en een oudere lens en liet het bad vollopen. Het systeem was doodsimpel: rol de zak als een boterhammenzak open, doe je camera erin en rol hem weer dicht en sluit hem met het klittenband. Ik dompelde hem onder in het bad en er gebeurde hele- maal niks, alles bleef kurkdroog! En zo stond ik twee dagen later in Amersfoort met mijn spullen in het zwembad met een zwart achtergronddoek, wat gewichten en een B1 flitslampje voor backlight-verlichting. We waren aan het einde van de dag en de golden hour-zon scheen op zijn mooist door de ramen van het zwembad heen; hoeveel mazzel kon ik hebben? Natuurlijk kwam het licht het mooist binnen op het diepste punt van het zwembad, dus zat er niks anders op dan een trap en een krat in het zwembad te zetten en voor Elize ook een krat waar ze op kon staan. De onderwaterzak deed meer dan prima zijn werk en Elize straalde op elke foto, ik hoefde alleen maar vast te leggen. Wat heerlijk als je al zo lang zo’n shoot wilt doen en dat alles dan zo tezamen op zijn plek valt. Locatie perfect, model perfect, visagie perfect en de fotograaf, die stond gelukkig als een klein kind met zijn nieuwe speeltje, ‘de waterzak’, alles in beeld te brengen. En dan vragen mensen mij wel eens:”kun je met een carrière van 33 jaar nog wel eens heel blij worden van een shoot?” Nou en of!
http://Instagram.com/williamrutten
Lees hier ook het artikel van William Rutten over Marco Borsato.
