Sport, natuur, wild en vogels kunnen niet zonder krachtige tele worden gefotografeerd. En liefst zonder een statief: als je onderwerp bewegelijk is, wil jij dat ook zijn! Voor de Panasonic-camera’s met het Micro Four Thirds-formaat was er al de Olympus 300 mm tele met aanvangsopening F4, en nu ook de eigen Panasonic Leica DG Elmarit 200mm F2.8 Power O.I.S. tele met lichtsterkte F2.8. Het wordt met een 1,4x converter geleverd, zodat je meteen een 280mm F4 in huis haalt. In full-frame-termen: een 560mm telekanon!
Leica
Qua uitvoering is de 200mm F2.8 een echte Leica-lens, zoals we die kennen van de M- en destijds R-series. Met een gewicht van 1245 gram en een lengte van 174 millimeter is het compact te noemen. Het objectief is van lichtmetaal en heeft een afneembare statiefvoet; de roteerbare gondel blijft er dus op. De geribbelde, brede scherpstelring ligt vooraan, en dat geeft aanzienlijk meer ondersteuning dan bij typen met die ring aan de bodyzijde. Helemaal vooraan zit een diafragmaring met rode A-automaatstand en inklikkende diafragmaposities. Op de helft van de lengte zien we een scherpstelbegrenzer met twee posities: Full, en vanaf 3 meter tot oneindig. Daaronder zitten de vergrendeltoets en een schuifje met drie posities: Call, Memory en Fn. Die laatste positie zet in de camera voorgekozen lensopties in bedrijf. Aan de bodyzijde van de 200mm F2.8 vinden we de AF/MF-schuif en de Power O.I.S.-beeldstabilisator met aan- en uitpositie. Het objectief is weerbestendig uitgevoerd en wordt geleverd met een opschroefbare, forse zonnekap, een lenstas, lensdoppen en de 1,4x teleconverter voor € 2.999,-.
Volledig toegerust
De optiek van de Panasonic 200mm F2.8 omvat vijftien lenzen in dertien groepen, waaronder twee UED-lenzen. Zulke glaslenzen geven een ultieme correctie op chromatische aberratie, en die hebben we dan ook niet vastgesteld. Een drievoudige lineaire motor stuurt de autofocus aan. Deze kan zich dankzij de ‘sensordrive’ tot 240 maal per seconde instellen, waardoor een zeer hoge graad van nauwkeurigheid is te behalen. Vooral bij 4K-video-opnames betekent dit dat er vloeiender overgangen ontstaan in scherp- tedetecties. We kunnen tot 1 meter 15 afstand scherpstellen en dat is opmerkelijk dichtbij voor een dergelijke tele. De vignettering is erg goed gecorrigeerd en alleen op volle lensopening in geringe mate aanwezig.
Dankzij de Power O.I.S.-beeldstabilisatie kunnen we nog lang zonder risico op trillings-onscherpte uit de hand fotograferen: de totale winst bedraagt maximaal zesenhalve stop als ook in de camera de beeldstabilisatiefunctie ingeschakeld is.
Beeldkwaliteit met en zonder converters
De weergave is messcherp. Vergroten we tot 100%, dan worden ook de kleinste details nog zichtbaar. De sensor van de testcamera (de Lumix G9) heeft geen laagdoorlaatfilter en het Leica-glas doet de rest. Ook wanneer de 1,4x converter wordt aangekoppeld, heeft dat geen grote gevolgen voor de beeldkwaliteit. Wel zien we een geringe tonvormige vertekening én krijgt het beeld een lichte roodzweem. Wil je die kleurzweem kwijt, dan maak je mét de converter een aangepaste witbalans op een grijskaart en voer je die in. Uiteraard valt dit niet op met de automatische AWB-instelling. Bij deze test ontvingen we ook de los verkrijgbare 2x converter, die binnenkort in de winkel verschijnt, en ook hier hetzelfde beeld: iets tonvormig vertekenend en met een lichte roodzweem. De opnames blijven scherp, vol en briljant, dus daar geen terugval door minder hoogwaardig glas.
Conclusie
Er wordt in het fotografiewereldje wel eens badinerend gedaan over dat eeuwenoude merk uit Wetzlar. Altijd diezelfde verhalen uit het verleden, met wéér die Oskar Barnack, de Ur-Leica, en de Aandacht Voor Het Wezenlijke… En steeds maar weer een volgende variant op dat M-model! Feit is en blijft dat de lenzen nooit teleurstellen. Men hanteert altijd een zeer hoge kwaliteitsnorm, zowel optisch en mechanisch, en daar hangt ‘een prijskaartje’ aan. Drieduizend euro voor een 200mm tele in het MFT-formaat is overigens niet overdreven duur: er gelden dezelfde eisen als bij een 400mm F2.8 full-frametele, en kijk eens wat dát gaat kosten. Fijn dat je met de hier geteste Panasonic Leica desnoods een hele dag kunt rondlopen én zonder statief ragscherpe opnames uit de hand kunt maken bovendien. Om al die redenen verdient deze Elmarit een Focus Predicaat Super.
