De Italiaanse Federico Aimar (1989) noemt zichzelf liever een ontdekkingsreiziger dan fotograaf. Na zijn studie fotografie aan het European Institute of Design liet hij de commerciële fotografie achter zich en besloot alleen nog lange-termijn-projecten te doen. Hiernaast werkt hij als begeleider van gehandicapte kinderen en kinderen met autisme. Fotograferen doet hij meestal met een 4×5 camera, omdat deze langzame manier van fotograferen hem helpt dichter bij zijn onderwerpen te komen. Dit zijn voornamelijk landschappen waarbij je de invloed van de mens terugziet.
Federico Aimar vond de oude glasnegatieven werkend aan zijn project The Sacred Valley, in de bergen rondom de gelijknamige, kleine vallei in de Italiaanse Alpen. Na onderzoek kon worden vastgesteld dat de foto’s tussen 1900 en 1935 zijn gemaakt. Op enkele beelden zijn herders met hun dieren te zien, verder zijn het veelal leden van rijke families die de vallei bezochten. Een paar van hen zijn regelmatig terug te zien; vooral één jongeman is veelvuldig vastgelegd, van kind zie je hem langzaam volwassen worden. De beelden lieten zien dat er in de loop der jaren veel veranderd is; weiden zijn bossen geworden en huizen waarin hele gezinnen woonden, zijn nu verlaten ruïnes.
Wie de foto’s heeft gemaakt, is onbekend. Federico voelde een band met de fotograaf, omdat hij zelf ook bezig was de vallei en haar bewoners vast te leggen. Sommige van de oude beelden waren zelfs op dezelfde plek gemaakt, met bijna eenzelfde compositie. Federico begon de beelden in te scannen en te delen op een aparte Instagrampagina. Door de beelden met zijn eigen werk te combineren creëerde hij een dialoog tussen hem en de onbekende fotograaf, en tussen toen en nu.
Federico, waar ging jouw serie The Sacred Valley over?
“Het was oorspronkelijk een verkenning van een vallei waar de culturele wortels van de bevolking gedeeltelijk verloren zijn gegaan. Ik wilde de ontvolking van de bergen tonen door als een rode draad de oude huizen te volgen, gebouwd op de hellingen; grotendeels vergeten en in puin. Ik was gefascineerd door deze prachtige huizen, die op een rudimentaire, maar onberispelijke manier zijn gebouwd. Binnen hun muren leek ik nog steeds de stemmen te horen van degenen die zo’n ander leven hadden geleid dan we tegenwoordig gewend zijn. Ik beschouwde deze huizen als bolwerken voor herinneringen. En hoe dichter ik bij de hoogste bergtoppen kwam, hoe meer ze op de meest ontoegankelijke plaatsen indruk maakten: sommige waren onmogelijk te fotograferen, daar was een helikopter voor nodig.”
Toen vond je in een klein dorp de oude glasnegatieven…
“Ze lagen vergeten in twee koffers in een verwoest boerenhuis. Het waren totaal zo’n 900 stuks, verpakt in kleine doosjes. Er waren steeds twee negatieven van elk beeld, dus ik denk dat het om stereobeelden gaat, maar ik ben nog aan het onderzoeken of dit klopt. De belangrijkste onderwerpen waren dezelfde bergen en landschappen die ik fotografeerde. Maar er zijn ook afbeeldingen bij van Turijn, foto’s uit de fascistische periode en afbeeldingen van reizen door Europa. De mensen of gezinnen zijn veelal goed gekleed. De fotograaf moet een welvarend en gepassioneerd mens zijn geweest.”
Wat heb je ontdekt over de fotograaf en de mensen die zijn afgebeeld?
“Helaas weten we nog niet wie de foto’s heeft gemaakt. Fotografie was rond 1900 complex en duur, het is daarom ondenkbaar dat een boer de middelen had om te fotograferen. Nu ik steeds meer beelden aan het inscannen ben begin ik te denken dat er misschien zelfs meerdere fotografen zijn. In gesprek met enkele experts kwamen we tot de conclusie dat de foto’s gestolen moeten zijn uit de villa van Costantino Nigra, een groot adellijk huis hier in de vallei. Na de dood van de laatste erfgenamen is de villa vervallen tot een ruïne met als gevolg diefstal van alles wat erin lag. Hoe de foto’s in dat kleine huis terecht zijn gekomen, blijft een raadsel. Enkele van de afgebeelde mensen zijn terug te vinden in de stambomen van de familie Nigra, maar vele anderen zijn onbekend. Zelfs de oudste mensen in de vallei zijn niet oud genoeg om het zich te herinneren. Het blijft een prachtig mysterie!
Enkele beelden zijn op vrijwel exact dezelfde plek gemaakt als jouw foto’s…
“Dit was een van de dingen die me het meest opviel. Toen ik de glasnegatieven ontdekte, had ik mijn foto’s al gemaakt. Sommige van mijn foto’s kwamen perfect overeen met die van de oude fotograaf. Bijna alsof we beiden jaren later hetzelfde pad hadden gevolgd. Ik heb de vrijheid genomen om ook voor hem te spreken en onze foto’s samen te brengen. Door een aantal van onze beelden te combineren, wist ik een fictieve sequentie te maken die het verhaal vertelt van een plaats tijdens twee zeer verschillende tijdperken. Ik ben benieuwd of het verhaal over honderd jaar zal worden herhaald, en iemand naast onze beelden meer foto’s zal toevoegen om zo een archief van tijd te creëren.”
Was er meteen interesse voor de gevonden foto’s?
“Na de ontdekking heb ik contact opgenomen met enkele lokale gemeenten om gratis vertoningen of exposities voor de gemeenschap te organiseren. Het antwoord was dat ze niet geïnteresseerd waren. Helaas staat men nog niet overal in Italië open voor fotografie en kunst.”
Waarom is het belangrijk voor je dat mensen deze beelden zien?
“Cultuur moet in al zijn vormen vrij en voor iedereen toegankelijk zijn. Ik denk dat het goed is om een doorsnede van een plaats tijdens een bepaald tijdperk te zien, ook al staat het ver van je eigen realiteit af. Ik heb een idee voor een tentoonstelling in de pijplijn, maar ben nog aan het bestuderen hoe ik het moet ontwikkelen en waar het moet plaatsvinden.”
Ik vroeg me af of je contact hebt gehad met John Maloof, de man die de foto’s van Vivian Maier ontdekte en in de publiciteit bracht?
“Dat was zo’n bijzondere ontdekking! Ik heb nog geen contact opgenomen met hem, maar ik zou graag wat advies bij hem willen inwinnen, al zijn onze fotoverzamelingen heel verschillend.”
Je werkt aan een boek dat geïnspireerd is op de jonge man die in veel van de foto’s te zien is?
“Dat is ook een intrigerend verhaal. Er zijn zoveel foto’s van een kind dat je in de loop der jaren ziet opgroeien. We gaan van een kind spelend in het hoge gras van de bergweiden naar een man in uniform in de straten van oud Turijn. Ik maak een boek dat zijn verhaal vertelt, een kleine fotografische roman waarin ik het materiaal ontdoe van zijn historiciteit. Hierdoor kan ik zowel mijn verbeelding als die van de kijker maximaal benutten, in een spel van sensaties en emoties. Binnenkort heb ik de eerste dummy in handen en ga ik op zoek naar een uitgever.”
Werk je nog aan The Sacred Valley of is het afgerond?
“Ik ben ongeveer vier jaar geleden met de serie begonnen en voor mij is het nu klaar. Mijn interesse gaat inmiddels meer naar een landschap zonder mensen, maar waar de mens wel zijn stempel op heeft gedrukt. Ik documenteer plaatsen waar mens en natuur elkaar zijn tegengekomen, waar nog steeds een evenwicht bestaat, maar wel een precair evenwicht, naar mijn mening. Ik houd van de wilde natuur en de stille atmosfeer van de bergen, maar ik heb de behoefte om de donkerste kant van het landschap verkennen en daar hoop te vinden. Ook werk ik samen met een goede kunstenaarsvriend aan een project om meer bewustzijn te creëren voor het illegaal dumpen van afval. Ik hoop dat er een kans zal komen om dit werk te presenteren!”
Razend interessant en intrigerend artikel over de onbekende fotograaf/fotografen die door hun glasnegatieven ons een blik gunnen in hun leven dat een enorme tegenstelling vormt met het hedendaagse leven maar de indrukwekkende vormen van de vele rotsen, bossen en bergen zijn gelukkig nog steeds herkenbaar.
Dank je voor je leuke reactie Wil.
Mooi verhaal, goede foto’s en een goed project. Straalt rust en genot van de hobby uit.
Dank je voor je reactie Rob. Dit soort projecten zijn altijd mooi om te zien.