Ik hoor jullie denken, wat is dit nou voor een foto in onze mooie fotoglossy? Hij is zeker niet mooi of spannend, maar wel een hele belangrijke voor mij. In december 1987 gebeurde het: mijn eerste publicatie in een tijdschrift. En niet een lullige: gelijk twee pagina’s in mijn persoonlijke favoriete tienerblad De Hitkrant! Ik kocht de eerst uitgekomen Hitkrant in 1977, ik was toen zeven jaar oud. Daarmee begon mijn liefde voor het fotograferen van popsterren. En tien jaar later, op mijn zeventiende, was het mij gelukt om met een fotoreportage over Het Goede Doel die publicatie te krijgen. Ik was zo trots dat ik meteen vijf exemplaren kocht. Dat publiceren smaakte naar meer! Niks mooiers dan je geschoten materiaal te delen met anderen, en dan nog wel in print in een populair tijdschrift. Mijn enthousiasme was getriggerd en steeds hogere doelen qua publicaties stonden op mijn wensenlijstje. Nu, 33 jaar later, kan ik met enige trots zeggen dat er maar weinig tijdschriften op de hele wereld zijn waar geen foto van mij in heeft gestaan. Daar moet ik gelijk aan toevoegen dat het de laatste 5 jaar enorm heeft afgenomen; foto’s in tijdschriften krijgen, daar kun je helaas niet meer van leven. Men leest ze steeds minder dus er zijn er velen gesneuveld, en diegenen die het overleefd hebben maken het liefst gebruik van gratis promotionele foto’s.
Publicatie
Er moet ergens op bezuinigd worden en dat is dan helaas vaak de fotograaf. Ik werk nog voor enkele Nederlandse titels, zoals Veronica Magazine, de Wendy, 100%NL Magazine, Tros Kompas en nog een aantal gespecialiseerde tijdschriften. Zet dat maar eens af tegen de honderden waar ik met mijn werk in de jaren negentig in stond! Zo heb ik ook honderden cd-hoesjes en platenhoezen geschoten; ook dat is door de komst van online streamingdiensten helaas nog maar tot tientallen verminderd. De industrie is veranderd en daardoor ook het afzetgebied van de fotograaf. Maar je kunt niet stil zitten, je moet meebewegen. Hoewel een publicatie van je foto’s in een tijdschrift natuurlijk altijd duizend keer leuker blijft dan een foto op het internet. Het blijft wel een gek idee dat er nu meer beeld dan ooit wordt gebruikt maar dat de vergoedingen nog nooit zo laag zijn geweest. Hoe kan dat? Dat komt puur door wat ik hierboven beschrijf, het heerlijke gevoel van een publicatie. Omdat iedereen tegenwoordig fotografeert en de amateurs van nu vaak beter zijn dan de profs van toen, is het voor velen een belangrijke hobby naast hun werk geworden. Dus wat is er dan een mooier stukje herkenning dan een publicatie van je werk? Tegen elke betaalde vakfotograaf kun je zo negen amateurs zetten die hun werk gratis willen overnemen, gewoon voor het plezier van erkenning. En dat doen ze niet om de vakfotograaf dwars te zitten, maar omdat ze daar gewoon niet bij stilstaan want het is hun hobby.
Erkenning
En zo is het langzaam zover gekomen dat opdrachtgevers steeds minder of helemaal niet meer willen betalen voor beeld. En zo is het voor de vakfotograaf steeds moeilijker geworden om de broek op te houden. Toch is het best raar dat er zoveel mensen zijn die enorme investeringen doen in allerlei apparatuur, computers en programma’s en vervolgens gratis hun foto’s aan iedereen leveren. Zou iemand die schilderen leuk vindt ook zomaar bij iemand aanbellen en vragen: “Zal ik uw huis schilderen? Ik betaal de ladder, de verf, de kwasten en het uurloon, want het is mijn hobby en ik laat graag zien dat ik serieus word genomen!” Ik denk dat er maar weinig beroepen of hobby’s zijn waar mensen bereid zijn zo enorm in te investeren zonder er iets mee te willen verdienen – terwijl degene aan wie je de foto’s levert voor publicatie er wel degelijk geld mee verdient. Ik snap ook dat zo’n publicatie in een tijdschrift natuurlijk een enorme boost voor je ego is, een stuk erkenning. Maar ik kan eerlijk zeggen dat deze eerste publicatie van mij met Het Goede Doel niet alleen zo goed voelt omdat het mijn eerste was, maar vooral ook omdat ik er destijds 750 gulden voor kreeg. Als mensen je betalen voor je werk, dan voelt het toch nét even wat lekkerder. Geld is de koning der erkenning!
