Water’s Edge
Het zonlicht schijnt fel in mijn ogen, er klinkt luid gegil en het gespetter van water. Veel gezichten staan blij en opgewonden, een enkele wat angstig. Voor zo’n zonnig land als Zuid Afrika, zijn er eigenlijk veel mensen die niet of amper kunnen zwemmen, en dan komt zo’n groot zwembad wel intimiderend over.
Voor mijn reportage Water’s Edge ga ik de openbare zwembaden in Johannesburg af om naschoolse activiteiten en dagjes uit in het zwembad vast te leggen. Mijn fascinatie die hieraan ten grondslag ligt is tweeledig. Ten eerste vind ik het prachtig om portretten en sfeerfoto’s te maken van de lokale bevolking aan de zwembadrand. De waterdruppels op een donkere huid, het natuurlijke zonlicht dat ik voluit kan gebruiken voor belichting en contrast; een perfecte setting om visueel goede foto’s te maken.
Documentaire
Ten tweede is een reportage van openbare zwembaden in Johannesburg een uitstekende manier om me te mengen in de lokale gemeenschap en om de verschillende lagen van de Zuid-Afrikaanse samenleving weer te geven. Door deze documentaire kom ik, eigenlijk net zoals bij de meeste reportages die ik maak, op plekken waar ik normaalgesproken niet zomaar kom – in dit geval in openbare gemeentebaden in alle uithoeken en wijken van Johannesburg, ook de verpauperde, waardoor ik het land en de gemeenschap beter leer kennen en het op diverse manieren weer kan geven.
Uitgebreide toestemmingen
Fotograferen in openbare zwembaden heeft nogal wat voeten in de aarde. Zo moest ik schriftelijk toestemmig vragen aan de afdeling Sport and Recreation van de gemeente Johannesburg. Daarna moet ik ook nog eens een goedkeuring krijgen van de directie van elk zwembad om vrijuit te mogen fotograferen, en uiteraard toestemming vragen van ieder individu op mijn foto’s.
Plan van aanpak
Eenmaal in het zwembad neem ik mijn tijd. Natuurlijk heb ik een idee en een plan van aanpak in mijn hoofd, maar de details en de uiteindelijke vormgeving staan voor mij nog niet vast. Ik loop uren rond, praat met de zwembadbezoekers – in groepen en individueel- en vorm ideeën en probeer verschillende technieken uit. Het merendeel van de tijd maak ik niet eens foto’s; ik proef de sfeer, meng me tussen de mensen en werk ideeën uit in mijn hoofd.
Up close and personal
Door variatie in de documentaire te brengen, wil ik een totaalbeeld van de situatie laten zien. Ik wil dat je door het zien van de reportage je direct in kunt leven in het moment, alsof je er zelf bij bent; dat de foto’s dienen als een toegangspoort naar deze zwembaden. Om dit te bereiken, maak ik zowel beelden van veraf als van dichtbij. Om goede portretten te maken, richt ik me volledig op het onderwerp en maak ik close-ups; een intiem moment, zo up close and personal. Aangezien ik graag groothoek/prime lenzen gebruik, ook bij het maken van portretten sta ik dicht op mijn onderwerp.
Normale mensen
Het resultaat is een fotoserie over momenten en de ambiance in openbare zwembaden in Johannesburg, waarin iedere foto bijdraagt aan het voelen van de sfeer, waardoor je je direct in de situatie in kunt leven. Foto’s van normale mensen in een normale situatie, waarin geen gebruik is gemaakt van modellen of een studio. Een serie die het bijzondere in een alledaagse situatie weergeeft, juist omdat deze gewone momenten zoveel vertellen over het leven in Johannesburg.
Gelach en plezier
Het is de lagere klasse van de Zuid-Afrikaanse samenleving die veelal in de openbare zwembaden te vinden is; de midden- en hogere klasse hebben privé zwembaden in de tuin. De zwembadgebouwen zijn ontworpen op functionaliteit; geen tropische zwemparadijzen hier, maar solide, saaie gebouwen uit de Apartheid-tijd. Ze worden wel schoongemaakt, maar verder niet gerenoveerd. En wat ik het meest kenmerkende van de Zuid-Afrikanen vind: ondanks dat de sirenes van de politieauto’s buiten de zwembadmuren luid hoorbaar zijn, wordt het gelach en het plezier van de zwembadgasten geen moment overstemd.
De fotoserie Water’s Edge is een op zichzelf staande serie over momenten in openbare zwembaden in Johannesburg.
