De stichting Kinderen Kankervrij (KiKa) bestaat dit jaar 15 jaar. Ter gelegenheid hiervan is afgelopen maand in Utrecht het fonkelnieuwe Prinses Maxima Centrum geopend. Daarmee zal een enorme impuls worden gegeven aan het streven om 95% van alle patiëntjes te genezen van deze gruwelijke ziekte.
Het realiseren van dit doel vergt natuurlijk voortdurende fondsenwerving. Ik heb vaker met mijn werk geld opgehaald voor KiKa, maar ik kreeg nu een wel heel bijzonder verzoek. Samen met een aantal fantastische collega’s werd ik door KiKa gevraagd mee te werken aan het prachtige project ‘Door de Ogen van’.
Het idee was om zieke kinderen een dag met een professionele fotograaf mee te laten werken, en hen wat kneepjes van ons mooie vak te leren. Fotograaf en kind fotograferen elk hetzelfde object. Dit object wordt dus letterlijk door de ogen van een ander gefotografeerd, en zal dus ook anders zijn. Hoe anders is een foto die is genomen door een kind?
Toen ik zelf twaalf was vond ik mijn roeping in het leven, popsterren fotograferen, en ik begon al op mijn zeventiende voor Hitkrant te werken als huisfotograaf. De redactie zei dat mijn foto’s er altijd anders uitzagen dan die van andere fotografen. De artiesten op mijn foto’s leken wel losser en opener te zijn. En natuurlijk kwam dat omdat ik nog een kind was, kinderen maken nu eenmaal andere emoties los bij mensen. Niks is zo ontwapenend als een kind… of misschien namen ze mij wel gewoon niet zo serieus, haha!
Ik mocht in mijn studio aan de slag met de geweldige twaalfjarige Cato Muntel. Ik wilde dat wij zouden laten zien wat het verschil is in emotie en blik van het object, wanneer een foto is genomen door een kind of door een volwassene.
En ik wist een geweldig model te strikken voor onze shoot: Waylon. En hoewel hij beredruk was met alle voorbereidingen voor het Songfestival, maakte hij hier meteen tijd voor vrij in zijn overvolle agenda.
Eerst gaf ik Cato een kleine cursus met mijn grote Canon camera. Daarna liet ik haar in mijn studio oefenen op haar zus. Ze pikte het gigantisch snel op en algauw was ze klaar voor het grote werk. Toen Waylon binnen was, deed ik eerst even voor hoe ik te werk ging en daarna mocht Cato aan de slag. En dat deed ze echt fantastisch. Elk beeld was haarscherp en er zaten foto’s tussen waar ik werkelijk een beetje jaloers op was. En ook hier werd maar weer bewezen dat een kind dat fotografeert echt andere beelden maakt dan een volwassene. Ik vroeg me daardoor af, wanneer wij als volwassenen zijn gestopt zo liefdevol naar elkaar te kijken. Want ik fotografeerde een ingetogen artiest, maar Cato een man met een groot hart – en dat hééft Waylon.
De foto’s van mij en al mijn geweldige collega’s werden op een speciale veilingavond verkocht, en de totale opbrengst van die avond was bijna 350.000 euro. Fotografie als kunst wint in Nederland steeds meer terrein; men durft er steeds meer geld aan uit te geven. Toen de veilingmeester mij vroeg een titel aan de werken te geven kon ik maar één ding verzinnen: Life is like a camera, focus on what’s important. En die focus ligt in de foto van Cato op de juiste plek: op het hart. En de foto van Cato mag gezien worden, vooral in de mooiste fotoglossy van ons land.
Model: Waylon Visagie: Koppig
