Oprah Winfrey is een fenomeen, de ongekroonde koningin van Amerika. En omdat mij altijd wordt gevraagd wie ik nog weleens voor mijn lens zou willen hebben,maak ik stiekem lijstjes in mijn hoofd. Oprah stond heel lang op dat lijstje, maar ik moest heel eerlijk zijn tegen mijzelf: dat ging natuurlijk nooit gebeuren. Geen idee hoe ik dat voor elkaar zou moeten krijgen; wie bel je daar nou voor? Al vijfentwintig jaar verzorg ik een gedeelte van de fotografie bij The Golden Globe Awards in de VS. Een fantastische job, omdat hij niet alleen mijn archief heeft voorzien van elke wereldster die je maar kunt verzinnen, ook voor je contacten is hij van een onschatbare waarde. Ineens zag ik op mijn lijstje namen van de beroemdheden die zouden komen “Oprah” staan. Leuk dat ze er zou zijn, maar nog steeds geen enkele garantie voor een korte shoot, weet ik uit ervaring. Zo was Bob Dylan er ook eens, en Prince, maar ik kreeg ze toch echt niet geposeerd voor mijn lens, helaas…
LA
Eenmaal in LA had ik mijn wens duidelijk gemaakt bij mensen die het voor me zouden kunnen regelen, maar ook zij zeiden stuk voor stuk: “Die kans is één op een miljoen!” Oprah deed haar fantastische speech bij de ontvangst van haar Lifetime Achievement Golden Globe, de zaal stond op zijn kop en ik was de eerste fotograaf die ze zou tegenkomen als ze die bühne af zou lopen. En daar kwam ze ineens mijn richting op, het was nu of nooit. Een leger van mensen liep met haar mee en ik dacht: fuck it, wat heb ik eigenlijk te verliezen? “Oprah would you mind doing some quick portraits?” Net op het moment dat er iemand wilde ingrijpen op mijn brutale vraag, zei ze: “Sure love!” en ging staan.
En toen kwam het: in de enorme bril van Oprah kwamen mijn op gestelde lampen via alle kanten terug, spuuglelijke reflecties! Het zweet brak mij uit; ging ik gewoon schieten in de hoop dat het weg te poetsen was, of ging ik toch snel wat veranderen? Dit was niet mooi weg te poetsen, dus ik zei heel eerlijk: “Sorry, ik heb wat reflectieproblemen, ” en corrigeerde toch maar even snel het licht. Ook een kin naar beneden laten doen, is geen optie bij een dame… Nee, deze kans kreeg ik nooit meer, dus liever twee goede foto’s dan twintig beelden waarvan ik maar moest hopen dat het achteraf goed zou komen…
Ik drukte maar zeven keer af, ook op een spontaan moment toen ze echt werd weggehaald. En dat waren mijn denk ik mijn negentig seconden met Oprah. Ik kreeg nog een welgemeende hand van haar, met twee handen: zachte, warme handen “Dat was snel, dankjewel!” En weg was ze. Wat een charisma, wat een warmte! Iets wat ik zelden voelde in zo’n korte tijd.
Diezelfde avond had iedereen het over haar aanwezigheid, en haar mogelijke kandidaatstelling voor de presidentsverkiezingen in 2020. Had ik nou echt de toekomstige eerste vrouwelijke president van de VS voor mijn lens gehad? En was dit dan de avond geweest dat Amerika massaal die keuze maakte? Dan had ik per ongeluk op de juiste plek en tijd gestaan om deze foto te maken. Dan werd dit portretje toch ineens veel bijzonderder dan ik had durven hopen. En Oprah for president klinkt mij helemaal niet slecht in de oren…
tekst: William Rutten
