Ik was twaalf jaar, toen ik voor het eerst bij een concert van Doe Maar aanwezig was. Ik wist niet wat ik meemaakte, de chaos en sfeer in de zaal, de geweldige muziek en de chemie tussen de bandleden op het podium, geweldig vond ik het. Ik kreeg een enorme behoefte om het vast te leggen; ik moest zo snel mogelijk een keer terug. Een week later stond ik weer in een zaaltje, maar dit keer met mijn camera, en aan het eind van die avond had ik mijn roeping in het leven gevonden. Dat moest toch wel het mooiste beroep in de wereld zijn: popfotograaf. En zo begonnen de jaren van Doe Maar volgen en vastleggen. En het verveelde nooit!
Toen daar in 1984 ineens een abrupt einde aan kwam omdat de band uit elkaar ging, was ik oprecht en intens verdrietig, wat nu? Ik ging over op andere bandjes, maar de liefde voor ‘mijn’eerste bandje ging nooit meer over.
Toen ik in 1987 de vaste Hitkrantfotograaf werd, riep ik steevast dat het mijn grootste wens was om Doe Maar ooit nog eens naar mijn studio te krijgen. Doe Maar is The Beatles van mijn generatie. Tevens was het het bandje dat mij, zonder het te weten, een doel in het leven had gegeven als fotograaf.
Pas in 1999 kreeg ik de bandleden weer voor mijn lens. Dat was tijdens een
persconferentie waarin ze, totaal onverwacht, een aantal reünieconcerten aan kondigden. Ik zag een opening om ze eindelijk eens naar mijn studio te krijgen, maar elke poging mislukte. De band deed geen shoots, wel mocht ik de concerten vastleggen.
In de jaren daarna volgden er nog een hoop reünies, maar het was mij inmiddels wel zeer duidelijk dat het mij nooit meer ging lukken om de band in mijn studio te krijgen. Met alle mazzel die ik al had gehad in mijn carrière, kon ik ook gewoon blij zijn met de dingen die wél zijn gelukt, en het laten rusten. Wel ben ik de afgelopen zeventien jaar trouw naar bijna elk reünieconcert geweest, gewoon omdat het nog steeds het leukste bandje van de wereld is.
Vorige maand kreeg ik ineens uit het niks een belletje van Mojo Concerts, of ik op een bepaalde datum nog tijd had voor een shoot. Ze konden nog niet zeggen wat, maar het klonk wel naar iets dat ik graag wilde doen, dus ik gooide mijn agenda om, zonder te weten wat er zou komen. Een paar dagen later kwam het verlossende woord: Doe Maar bestaat veertig jaar en ze willen voor het eerst in dik vijftien jaar wel weer eens een studioshoot doen.
Deze inmiddels superverwende 48 jaar oude fotograaf, die iedereen wel eens voor zijn lens heeft gehad, zag, juist na zijn dertigjarig jubileum, ineens zijn allereerste fotografenwens in vervulling gaan! De studio in met de mannen, wiens muziek de soundtrack van mijn leven is geworden, in mooie en moeilijkemomenten. Een plaat van Doe Maar opzetten is voor mij even terug in de tijd, naar mooie herinneringen. Dus ja, ik geef het toe: ik balde mijn vuist, maakte een sprongetje en zei hard: “YES!”
En zo stonden mijn jeugdhelden dan eindelijk voor mijn lens in mijn studio. We hadden twee uurtjes en de sfeer was uitstekend. Mijn foto is nu het beeld dat het veertigjarig jubileum van de band moet illustreren. En, zoals Henny zei: “We zijn niet zo dol op foto’s maken, dus dit zou weleens de laatste officiële shoot kunnen zijn die we hebben gedaan.” En gezien de vorige shoot zo’n vijftien jaar geleden was zou hij wel eens gelijk kunnen hebben; over tien jaar zijn de mannen bijna allemaal tachtig…
Bij het verlaten van mijn studio zei Ernst Jansz ineens: “Ik heb iets leuks voor je. Kun je morgen naar mijn optreden in Utrecht komen? Dan neem ik het voor je mee!” En zo geschiedde. Na het fantastische optreden kreeg ik een grote groene plastic tas overhandigd met alle originele gouden en platina platen die hij ooit met Doe Maar had gekregen. “Ik denk dat ze bij jou aan de muur mooier staan dan bij mij op zolder tussen de rommel”, zei hij.
Het begon dit jaar met Oprah, die ik al zo lang voor mijn lens wilde hebben, en nu Doe Maar… En dan te bedenken dat we pas in het eerste kwartaal van dit jaar zitten, wat gaat er in godsnaam nog allemaal gebeuren?
Tekst:William Rutten
