In 1957, toen zijn roman De donkere kamer van Damokles niet wilde vlotten, pakte schrijver Willem Frederik Hermans (1921-1995) de camera op. Hij kocht een tweeogige Kalloflex (een Japanse versie van de Rolleiflex) en ging in de leer bij fotograaf en vriend Nico Jesse. Hermans begon fanatiek te fotograferen; eerst in zijn directe omgeving, later trok hij er verder op uit, naar steden als Amsterdam en Parijs. Uit archiefstukken blijkt dat Hermans een carrière als professionele fotograaf ambieerde. Het fotografische oeuvre van Hermans bestaat grotendeels uit straatbeelden, waarin altijd elementen van chaos en verval zijn waar te nemen. Hij probeerde ook mensen vast te leggen, maar zijn verlegenheid was hierbij een blijvende hindernis. Zo bleven ‘veilige’ onderwerpen als kleine kinderen en poezen over – en hijzelf. W. F. Hermans heeft zijn leven lang zelfportretten gemaakt, hetzij met zelfontspanner of timer, hetzij in een spiegel.
Onder zeer strikte voorwaarden kregen grafisch ontwerper Piet Schreuders en literatuur specialist Bram Oostveen toegang tot het fotoarchief van W. F. Hermans, Zij maakten uit de bijna 15.000 foto’s een selectie, waarvan het merendeel niet eerder is getoond. Sommige foto’s zijn zelfs door Hermans nooit gezien, omdat ze zijn gereproduceerd van negatieven die niet afgedrukt zijn. In de tentoonstelling is een mix van vintages afdrukken en nieuwe prints te zien. Bij uitgeverij Hannibal Books verschijnt de gelijknamige publicatie.
W. F. Hermans Vrij belangrijke foto’s
t/m 8 jan 2023
Fotomuseum Den Haag
Stadhouderslaan 43, Den Haag
Ook nu te zien: Part of Me… Shaping Mental Spaces bij FOTODOK.
