Iedere fotograaf kent het, spullen: een groeiende berg camera’s, lenzen en alles wat daarbij hoort. Ook ik val ten prooi aan de upgrades die fabrikanten ons verkopen: de camera’s zijn steeds geavanceerder en de fotograaf is bijna ingebouwd middels 1500 instellingen – custom functies heet dat. Voor de bestuurder van zo’n digitaal control center is de perfecte foto nooit ver weg. Zonder 60 megapixel en 100.000 ISO is het natuurlijk onzin om de deur uit te gaan met je camera, want stel je voor dat je de details niet meer kunt zien op je scherm bij 100% in de nacht, of niet beschikt over de ultieme ‘crop-en-inzoom-foto-experience’ (uiteraard bluetooth-connected en met GPS-locatie, want je mocht je eens vergissen in je Facebook- of Instagram-post).
Kasten vol heb ik, te veel om op te noemen, want iedere klus vraagt een andere camera. Dat zegt ook die meneer op YouTube over een super-fotomachine. Daarnaast kan ik slecht afscheid nemen, er komt dus alleen maar bij. In Zweden (waar ik woon) zijn huizen groot en kasten diep, dat is mijn geluk – of ongeluk, het is maar hoe je het ziet. Als er weer een camera of lens arriveert, zegt mijn vrouw fijntjes: “O, deze kleur hadden we nog niet?”
Techniek is boeiend en ik hou van nieuwe ontwikkelingen en je moet ook met je tijd meegaan, toch? Wat je koopt is zekerheid, de zekerheid dat je altijd te veel spullen meeneemt, omdat je niet meer kunt kiezen. De zekerheid van een fijne wandeling waarin iedereen geniet en jij zwetend je nieuwe tas vol spullen meezeult, je wilt tenslotte waar voor je geld. Dat de mooiste foto’s in de geschiedenis gemaakt zijn met oude manualcamera’s op 100 ISO, doet er niet toe. Jouw nieuwe fotowonder is er klaar voor, tot 20 beelden per seconde. Maar het is een zoektocht, een missie, naar die perfecte 50mm bijvoorbeeld, F0.95 lichtsterk en met die waanzinnige onscherpte. Dat hij dan bijna een kilo weegt, is uiteraard bijzaak. Een verkoper die iets persoonlijk komt afleveren, vergaapt zich aan mijn collectie: “Het lijkt wel een museum…”, klinkt het. Een museum, dát moet het worden, bedenk ik. Nog een excuus om mijn ‘collectie’ verder aan te vullen!
Naast al die kasten vol oud en nieuw is er een kast die ik gebruik voor ‘op reis’. Gek genoeg is het de kleinste kast; daarin liggen Leica’s, een Fujifilm, uiteraard de panorama’s (een Widelux en een Hasselblad Xpan). Je kunt namelijk maar zoveel meenemen als je in Oekraïne of Syrië rondrent, en multi-flipscreens en knoppen breken gewoon af. Dus mijn camera’s hebben een paar draaiknoppen en een diafragmaring – van metaal alstublieft.
Als ik naar mijn foto’s kijk, mis ik die andere kasten met camera’s helemaal niet. De meeste foto’s zijn van dichtbij gemaakt met oude lenzen die helemaal niet zo scherp zijn, zonder nanocoatings. Sfeer is soms beter dan superscherpte. Een vaste groothoek en die iets te grote standaardlens, gemaakt in 1965, dat gaat mee op reis. En de panorama-camera heeft een oldschool 400 ISO-film, want wat goed is, hoeft niet beter.
Maar stel dat je een camera over hebt? Bel of mail! Voor mijn Museum.
Deze column is afkomstig uit Focus juli 2022
