Als fotograaf ben je bezig met beelden, foto’s die een verhaal vertellen, zodat je decennia later het moment kunt (her)beleven als je ze bekijkt – zelfs als je er nooit bij was – gegrepen door vormen en de inhoud. Er zijn talloze voorbeelden van zulke beelden die de tijd overstijgen, iconische beelden, die een heel verhaal in één beeld vertellen, een ‘oja!’ oproepen, google maar eens op iconic images. Google loopt helaas jaren achter, want die iconische beelden worden nú gemaakt.
Veelal door freelancefotografen, die dezelfde risico’s nemen gebombardeerd te worden als de achtergebleven bevolking, of op de frontlijnen naast soldaten de geschiedenis documenteren. Het heeft nog tijd nodig voor deze beelden als ‘iconen’ de geschiedenis ingaan. De foto’s die de dag erna de voorpagina of tablet illustreren kunnen blij, triest of zelfs schokkend zijn; de fotoredacteur weet wat de lezer wil en herkent de iconen. Maar het was de fotograaf die de keuze maakte om dit stukje werkelijkheid met de kijker te delen.
De werkelijkheid die ik wil delen, is die van een man in Kharkiv die onder zijn flat woont nu de bommen daar vallen. Ghosts worden deze mensen lokaal genoemd en als je daar bent, begrijp je gelijk waarom: mensen wonen vaak weken ondergronds, zonder verwarming en vrijwel zonder eten. Te bang om te vluchten en nog banger om te blijven, een panoramabeeld dat ik ook insluit, vertelt wat de bommen boven de kelders aanrichten, allebei mensen die hun toekomst kwijt zijn.
Deze column is afkomstig uit Focus mei 2022.
nationale kranten en tijdschriften.){kind=link}