Ben ik een natuurfotograaf? In zekere zin wel. Laat ik duidelijk zijn: ik ben niet goed in het vastleggen van landschappen. Die overweldigen me vaak zo zeer, dat het mij verlamt om daar iets in te kaderen en uit te kiezen. Het is niet dat ik door de bomen het bos niet meer zie, maar ik zie door het bos de bomen niet meer. Ik kan er niks uitkiezen dat mijn exclusieve keuze is. Ik heb het gevoel dat ieder ander dan diezelfde foto gemaakt zou kunnen hebben en dan waarschijnlijk technisch beter. In dieren ben ik ook niet goed. Ik breng het niet op om me heel lang met een grote lens verdekt op te stellen in een poging een kiekje te maken van een dier waarvan al vele duizenden prachtige foto’s bestaan. Ik kan jaloers zijn op de mensen die dat talent wel hebben, maar ik heb niet het gevoel daar iets aan toe te kunnen voegen. Ik heb eigenlijk maar belangstelling voor één diersoort. Die leg ik vast in zijn natuurlijke habitat. Ik probeer hem niet te storen, zodat de soort zich zo natuurlijk mogelijk gedraagt en zich onbespied waant. Het is de meest gefotografeerde diersoort op aarde, maar juist bij dit dier heb ik de illusie iets toe te kunnen voegen, om hem of haar vast te leggen op een manier alsof alleen ik dat moment gezien heb. Een moment dat me – op wat voor manier dan ook – raakt. Wat niet wil zeggen dat ik nooit andere soorten meepik, maar ook dan wil ik dat het beeld vragen bij me oproept, niet enkel esthetische bewondering. De hond voor de wasserette bijvoorbeeld. Wat doet ie daar nog? Hij is er overduidelijk niet welkom. Er staat zelfs een pontificaal verbodsbord op de deur. Maar toch gaat hij zitten wachten. Waarom lid willen worden van een club die je er niet bij wil hebben? Het is geen protestactie. Geen sit-in. Hij is niet vastgebonden, de loshangende riem is duidelijk te zien. Hij kan weglopen, onbeperkt aan de achterkant van andere hondjes snuffelen, maar hij kiest voor trouw. Trouw aan een wassende vrouw die binnen niet eens naar hem omkijkt en hij draait zijn kop om naar mij. Zie je wel hoe trouw ik ben? Niet welkom in de wasserij, maar toch gebrainwashed. Of de duiven op het hoofd van de bruidegom op de Dam. Tuurlijk, die duiven snap ik nog wel, die hebben een topdag. Die zijn aan het paren op het hoofd van een trouwende man. Is er een feestelijker moment denkbaar? Er is gratis voer. Volop belangstelling en je geeft je leven zin door je zo te laten vereeuwigen. Voor die kant alle begrip. Maar hier snap ik de mens niet. Waarom wil je als Russische bruidegom een foto van jezelf op dat wat de mooiste dag van je leven moet worden op de Dam in Amsterdam met een hoed van de Toppers met daarop een neukend duivenstel? Leuk voor later? Ach ja, weet je nog? Dat was vlak voordat je pak werd ondergescheten. En dan de tortelduiven op die stoep in Italië. Een verliefd stel dat net uit de kerk lijkt te zijn gekomen en elkaar de eerste zoen geeft. Schattig. We geven ze menselijke emoties. En alleen ik weet dat ze hier feitelijk ruzie maken om een kruimel pizza uit de even verderop weggesmeten pizzadoos. De natuur is vaak zo veel minder romantisch dan ie op al die prachtige plaatjes lijkt. Laat mij maar bij die ene soort blijven. Ik kan me het best in ze verplaatsen. Al zal ik ze nooit echt snappen. En daarom is het zo mooi om toch te proberen om ze te vangen.
Lees ook het artikel van Owen Schumacher: Hoop
