Waar zou deze vrouw naar kijken? Naar het meisje met de parel, vlak voor haar? Of naar de billen van de vrouw op de fiets? Naar de Amsterdamse tofheid op de markt of naar de ME’er die achter een kraker aanzit? Ze kijkt in elk geval naar de straatkunst op de achtergrond, gemaakt door de Amsterdamse stencil-artkoning Hugo Kaagman. Begrijpt ze alle verwijzingen? Komt ze hier vandaan of probeert ze deze plek via die muur beter te begrijpen? Het is een soort spoedcursus Nederlanderschap, uitgevoerd in Delfts blauw tegeltableau. De bereidheid om zich aan te passen is te zien in de keuze voor de kleur van haar tasje: ook Delfts blauw.
Of kijkt ze vooral naar de nooduitgang? Weg van hier! Deze foto is van twee jaar geleden, maar voelt nu, in het Corona-tijdperk, alweer als een lang vervlogen periode. De tijd dat we nog mopperden op al die toeristen, dat het druk was op de markt en er nog gewoon gevoetbald werd. De tijd ook dat ik als fotograaf een poosje voor zo’n muur kon blijven wachten tot de juiste persoon – deze vrouw – voorbij zou komen, terwijl je nu blij bent als er überhaupt iemand langs loopt. Want foto’s van verlaten straten worden genoeg gedeeld. Er is veel veranderd in korte tijd. Pas geleden werden imams die geen handen wilden geven nog uitgelachen en vrouwen met gezichtbedekkende kleding de tram uit gezet, nu wordt handen geven van regeringswege verboden, lopen steeds meer mensen met mondkapjes en is de tram zo goed als leeg. We zijn op zoek naar het nieuwe normaal in anderhalvemetersamenleving, zei onze premier. Ik merk dat ik als straatfotograaf ook met nieuwe dilemma’s zit. Als je uitdrukkelijk gevraagd wordt om binnen te blijven, mag je dan wel de straat op om foto’s te maken? Moet je niet juist ook deze unieke periode proberen vast te leggen? Ik ben blij dat ik geen portretfotograaf ben en altijd al van meer dan anderhalve meter afstand werk!
Ik ben vooral ook benieuwd naar de impact van deze gebeurtenissen. Hoe lang duurt het voor Hugo Kaagman een soortgelijk kunstwerk heeft gemaakt over nu. Over de mensen die ‘fout’ waren in de strijd en alleen aan zichzelf dachten; mensen die Fuck Corona-feestjes gaven. Over de helden in de zorg en andere vitale beroepen, die met gevaar voor eigen leven door bleven werken. Over de woekeraars die winsten wilden maken met een handeltje in mondkapjes en de wc-rol-hamsteraars. Kortom een muur met wat ons als mensheid soms zo klein en soms ook zo bijzonder maakt. En dat daar dan weer iemand voorbij loopt, bijvoorbeeld met een mondkapje. En dat ik daar dan weer een foto van kan maken. Dan lijkt alles weer gewoon. Exceptionele tijden worden zo snel weer vanzelfsprekend. Het nieuwe normaal.
Lees ook het artikel van Owen Schumacher: Beste beentje https://focusmagazine.nl/2020/04/21/owen-schumacher-beste-beentje/
