De coronacrisis heeft fotografen over de hele wereld hard getroffen; voor de meesten stonden de werkzaamheden plotseling volledig stil. Maar het heeft ook veel creativiteit losgemaakt en ‘omdenken’ gestimuleerd toen eenmaal de grootste paniek voorbij was.Ik ben vanaf dag één een groot voorstander geweest van doorwerken als het veilig kan. Want veel fotografen namen het advies van het RIVM en onze minister-president iets te letterlijk; ze dachten dat we helemaal de deur niet meer uit mochten.We mochten wel degelijk de deur uit, alleen wel op een verantwoorde manier en als het noodzakelijk was. Je bedrijf boven water houden is natuurlijk zo’n noodzaak en als jij op een veilige manier je werk kon doen dan was er natuurlijk geen enkel bezwaar. Ook onze regering heeft er niks aan als jouw bedrijf onnodig failliet gaat.
En zo konden er toch wat collega’s aan het werk blijven voor actualiteiten- en nieuws-shoots of familie-shoots door het raam of bij de voordeur. Ook kwamen er creatieve FaceTime-shoots of ging men online cursussen geven om nog wat bij te verdienen.Een paar dagen voor de crisis was ik begonnen met de opnames van mijn eigen online Masterclass-serie. Het werd mij al lange tijd gevraagd en ik had eindelijk besloten er dit jaar maar eens werk te van gaan maken. Na twee draaidagen konden we al stoppen met de opnames omdat het virus ineens hard toesloeg.Toen waren we nog optimistisch, maar inmiddels weten we wel beter.Met nog één draaidag te gaan, beseften we na enkele weken thuiszitten dat de masterclass, waarvan de release eigenlijk pas voor het einde van het jaar op de planning stond, misschien nu wel meer van toepassing zou zijn dan ooit.Hoeveel fotografen – professional of in spe – zitten nu al weken thuis en misschien wel te piekeren? Zeker nu we ook geen enkel zicht hebben op een vakantie deze zomer…Zou mijn 33-jarige ervaring in dit vak misschien iets voor ze kunnen betekenen?
Inspireert mijn verhaal je misschien of helpt het je juist inzien dat een andere beroepskeuze misschien toch meer op je pad ligt? Want als fotograaf moet je bereid zijn je hele carrière lang te willen leren – en vooral veel fouten durven te maken. Daarvan leerde ik de afgelopen jaren het meest.En vergeet zeker ook niet te experimenteren en buiten de lijntjes te gaan. Het kan maar zo dat je de dingen die jij jezelf hebt aangeleerd niet de beste resultaten uit je halen. Hoe vaak hoor je wel niet dat een foto altijd scherp moet zijn, niet bewogen mag zijn? En toch kan zo’n foto soms ook juist erg goed werken!Voor het praktijkgedeelte van mijn masterclass deed ik een shoot met zangeres Elize. Ik koos ervoor om deze shoot in de prachtige Studio34X te doen in Almere. Er is daar een overvloed aan prachtig Broncolor-licht en zo toonde ik met een paar mooie praktische setjes aan dat je echt niet heel veel licht nodig hebt om mooie professionele studio foto’s te maken.
En zo schoot ik een hele dag en keek later die avond alle beelden door en werd verliefd op één foto… De meesten zouden hem voorbij klikken, maar ik klikte even terug en bleef hangen. Veel bewegingsonscherpte, niet het perfecte licht, maar wat een sfeertje!Nu kan ik hier heel stoer zeggen dat ik deze foto precies zo bedoeld had, maar het is zo’n tussendoor-beeldje dat toevallig mooi uitpakte. En zo werd een ogenschijnlijke mislukte foto mijn favoriet van die dag en geef ik toe dat mij zoiets al tientallen keren is overkomen. Als er een flits niet afging, mijn sluiter te langzaam stond, mijn ISO te hoog stond… En daardoor ontdekte ik alleen maar nieuwe mogelijkheden.Want bestaat er zoiets als een mislukte foto? Net zo min als ‘Het Perfecte Plaatje’. Ieder zijn eigen smaak en voorkeur! En juist dát maakt fotografie het meest creatieve beroep van allemaal. Duizend foto’s, duizend meningen. Bewogen, onscherp, lelijke kleur, licht niet mooi… En die ‘perfecte foto’, die moet ik zelf overigens nog steeds maken, ik hoop dat dat pas lukt over 33 jaar; perfectie is zó februari 2020…
www.instagram.com/williamrutten
Kijk hier voor andere columns van William Rutten.
