In het recente verleden had Goedicke met de Engelse fotograaf John Claridge gewerkt, die hij heel geschikt vond voor de Van Nelle campagne. Maar ook duur. Daarom week hij uit naar Claridge’s voormalige assistent Duncan Sim, die nog aan het begin van zijn loopbaan stond en dus nog redelijk betaalbaar leek. Toch had de jonge Sim, die een Nederlandse moeder heeft, toen al de reputatie dat hij voor de duvel niet bang was en altijd tot het gaatje ging. Tot voorbij dat gaatje zelfs als het moest, om met de perfecte foto terug te komen.
Goedicke en Sim vertrokken naar Friesland. Van het Stortemelk – bij Vlieland – was bekend dat het daar aardig kon spoken. Een van de gevaarlijkste plekken van de Noordzeekust. Helaas viel dat tegen en het weerbericht voorspelde niet veel goeds, wat in dit geval betekende: de komende tijd een kalme zee. Wel lazerde Sim in Harlingen van boven uit de mast. Harnas en veiligheidslijn voorkwamen een ramp. Goedicke wist het toen zeker: Sim is inderdaad voor de duvel niet bang. Bovendien bleek hij inventief. Hij had in Londen een soort ruitenwisser op zijn lens laten maken. Een ding dat heel hard in de rondte draaide en waterdruppels met middelpuntvliedende kracht van de lens afslingerde zodat het beeld helder bleef.
Even is overwogen om naar Zuid-Afrika te vliegen, maar dat wilde Van Nelle niet. Het waren de jaren van de Apartheid en Zuid-Afrika dus een No Go gebied. Daarop vertrok Sim naar Nieuw-Zeeland. Goedicke bleef thuis, door een hernia aan bed gekluisterd. Bovendien, vond de art director, Sim kan fotograferen en ik niet. Dagelijks hield hij telefonisch contact. Beeld zag hij niet. We hebben het over 1988, het pre-digitale tijdperk. Ter plekke films ontwikkelen deed een fotograaf niet. Het belichte materiaal ging in loodfolie mee terug naar Engeland, om het daar in het vertrouwde lab te laten ontwikkelen.
Sim bleef een aantal weken in de wateren rond Nieuw-Zeeland waar alles à l’improviste werd geregeld: schepen, bemanning, kleding, vaarroute… het vergde doorzettingsvermogen en organisatietalent van de fotograaf. En moed. Heel veel moed.
Op een gegeven moment heeft Sim zich laten vastbinden op de drijver van een helikopter om zo dicht mogelijk boven de ziedende zee te komen. Met gevaar voor eigen leven, of minstens een verbrijzelde oogkas als een hoge golf zijn camera had getroffen.
Die helikopter had Sim gehuurd om met de wieken het zeewater op te jagen. De enige artificiële ingreep die hij toepaste. Want verder is alles in deze foto’s echt. Geen retouche of montage. Alleen kleurcorrectie.
Duncan Sim, woont tegenwoordig op een ecologische boerderij in Cornwall. Aan het leven van reclamefotograaf denkt hij niet graag terug. Het was een tijd dat zijn kaars aan beide kanten brandde.
Van Nelle
art director Hans Goedicke
copywriter Harry Kramp
fotograaf Duncan Sim
bureau PPGH/JWT
adverteerder De Erven de Wed. J. van Nelle
jaar 1989
Lees hier Reclamefotografie 10, Levi’s
Lees hier Reclamefotografie deel 9, Coebergh IJs
