Sinaya, hoe ben je aan dit project begonnen?
“Ik wilde echt iets terug doen voor het eiland. Mijn roots liggen hier en ik ga er een aantal keren per jaar naar toe. Curaçao is een kleine gemeenschap die het niet redt zonder elkaars hulp en ik vond dat ik daar nog te weinig aan had bijgedragen.
Ik wist toevallig dat de stichting Birgen di Rosario die drie verzorgingshuizen beheert, in 2018 75 jaar zou bestaan. Ik ben toen, vooruitlopend op dit jubileum, twee jaar lang belangeloos het dagelijks leven gaan vastleggen in Huize Welgelegen (Huize Habaai), de grootste van de drie verzorgingstehuizen. Wegens gebrek aan sponsoren is de expositie pas afgelopen december, een jaar na het 75-jarig bestaan, van start gegaan en blijft nu nog een tijd te zien. Als de expositie is afgelopen kunnen familieleden de foto’s voor zacht prijsje kopen en de opbrengst gaat weer naar het verzorgingstehuis.”
Wat wilde je laten zien?
“Ik wilde vastleggen hoe het dagelijks leven er in zo’n verzorgingshuis aan toe gaat, zowel voor de Curaçaose bevolking als ook voor de familie van de bewoners. Zij komen maar op bepaalde momenten per dag op bezoek, als ze daar al toe in staat zijn. Zij zien niet alles wat de bewoners meemaken en hoe de bezorgers met hen omgaan. Tegelijkertijd wilde ik de directie helpen om met de beelden weer nieuwe bewoners te trekken, ze hebben zelf geen budget voor marketing.
In Nederland gaan ouderen veelal naar een verzorgingshuis. In Curaçao is altijd de mentaliteit geweest om je ouders zo lang mogelijk bij je te houden. Er wonen vaak meerdere generaties bij of naast elkaar. Waar in Nederland door de bezuinigingen ouderen nu steeds meer op zichzelf blijven wonen zien we hier juist steeds meer ouderen hun intrek nemen in zorgcentra. Daar waren tot voor kort weinig mogelijkheden voor, nu komen er ook particuliere initiatieven.”
Wie wonen er in Huize Welgelegen?
“De bewoners variëren van mensen die niet meer voor je zichzelf kunnen zorgen, tot mensen die er slecht aan toe zijn en dementeren. Daarnaast is er ook dagverzorging voor ouderen die men niet meer veilig alleen thuis kan laten maar nog wel thuis wil laten wonen. Zij worden s ’ochtends om acht uur gebracht en s ’avonds voor zes uur weer opgehaald.”
Krijg je reacties op de foto’s?
De expositie bestaat uit zo’n dertig foto’s en hangt in de patio van het verzorgingshuis. In de twee jaar dat ik aan het fotograferen was zijn ook veel bewoners overleden. We hebben aan de familie toestemming gevraagd om die foto’s toch te mogen gebruiken. Het leuke is dat we meteen merkten dat er bij de bewoners allemaal iets van herkenning is bij de geportretteerden. Hoewel de foto’s niet zozeer voor de bewoners zelf bedoeld zijn, geeft dit nu een extra toevoeging aan het project.”
Is er verschil met Nederlandse verzorgingshuizen?
“In Nederland staat de zorg erg onder druk. In Curaçao is er één verzorger op de drie bewoners, ze krijgen veel aandacht en worden echt in de watten gelegd. Er worden continu spelletjes gedaan en dingen georganiseerd. De ouderen zijn hier heel belangrijk. De Curaçaoënaars zeggen ‘zij hebben vroeger voor jou verzorgd en nu is het jouw taak.’ Er is weinig geld, maar op de verzorgers wordt niet bezuinigd.”
De tentoonstelling van Sinaya Wolfert is de komende weken nog te zien in Huize Welgelegen in Curaçao.
