Oud worden, we willen het allemaal; maar oud zijn… ehm…
Nooit eerder werd ik in een fotopit overvallen door emoties, maar wel dit keer, bij het concert van Phil Collins in Nijmegen. Ik heb Phil in het verleden vaak gefotografeerd. Een uiterst sympathieke en energieke man. Altijd in voor een grapje, gewoon een erg leuke kerel om mee te werken.
Phil kreeg op de top van zijn carrière ineens een hoop gezondheidsklachten: zijn gehoor verdween, zijn gewrichten deden pijn waardoor hij niet meer goed kon drummen en ook wilde hij wat meer tijd met zijn familie doorbrengen. Dus kondigde Phil veertien jaar geleden aan ermee te stoppen. Met een laatste grootse afscheidstournee rond de wereld, en dat was het dan.
Tot dat het vorig jaar toch weer ging jeuken bij Phil. Zijn vrouw was van hem gescheiden, kinderen volwassen genoeg en Phil zat maar alleen thuis… Hij besloot toch maar weer eens een optreden te doen. Dat werd een enorm succes en smaakte naar meer. Phil werd overal ter wereld uitgenodigd om te komen spelen, en hij kondigde zijn Still Not Dead Yet-wereldtour aan. En zo stond ik deze zomer in het Nijmeegse Goffertpark; waar maar vier fotografen dit comeback-concert mochten vastleggen. Geen idee wat ons te wachten stond.
Tot het moment daar was en Phil met wandelstok het podium op schuifelde. Het emotioneerde mij, en het publiek zichtbaar ook. Hier stond een van de grootste Engelse popsterren uit de jaren tachtig en negentig, leunend op een wandelstok. Hij moest op een kruk gaan zitten. Phil haalde een papiertje uit zijn zak en zei in zijn beste Nederlands: “Ik ben aan mijn rug geopereerd en mijn voet is naar de kloten.” Het ruim 60.000 hoofden tellende publiek vond het prachtig en Phil deed wat hij het beste kon: zijn prachtige Against All Odds inzetten. De stem was wat minder krachtig als vroeger, maar nog steeds zo vreselijk mooi…
En er gebeurde iets bij mij wat mij niet eerder overkwam in de fotopit: er rolden tranen uit mijn ooghoeken tijdens het fotograferen. Dit was de harde realiteit die ons allemaal te wachten staat en waar Phil ons allemaal nu mee confronteerde: ouderdom. Toen het nummer klaar was en Phil een oorverdovend applaus kreeg, keek hij geëmotioneerd het Goffertpark over naar zijn publiek. Hij beet zachtjes op zijn onderlip om emoties te bedwingen. Ik legde het moment vast en beet ondertussen op mijn eigen onderlip. Een bizarre, maar prachtige ervaring.
Wat hou ik toch van mijn vak!
