Ik had in 1988 al snel door dat ik geen toekomst had door alleen live fotografie en reportages te schieten. Het grote geld zat bij de studiofotografen; die foto’s waren uniek en kon je over de hele wereld verkopen. Er zat niks anders op dan groots te investeren in een medium formaat camera en een set studio flitsers. En zo kocht ik een Mamiya 6×4.5 – omdat Hasselblad nog een te grote investering was – en een Bowens flitsset. En toen begon het oefenen. Niks geen workshops of YouTubefilmpjes, nee, in deze tijd moest je alles nog gewoon zelf leren! En dat was toch een ander verhaal in het analoge tijdperk, niks geen schermpje of computer waar je even kon checken of het goed ging. Checken kon wel, maar alleen met een Polaroid van vier gulden per stuk. Er vlogen de eerste weken heel wat pakken Polaroids en films doorheen. Maar hoe fantastisch was dit: waar ik ook fotografeerde, met zo’n achtergrondrol of doek kon het overal op de wereld gefotografeerd zijn. Dit beeldmateriaal kon je dus ook overal verkopen!
CountDownstudio
En zo nam ik na twee weken veel oefenen mijn studiosetje mee naar de CountDownstudio in Bussum, waar ik de huisfotograaf was. Hier traden elke week de grootste sterren van de wereld op. In een kantoortje naast de kantine bouwde ik mijn eigen set en stapte ik brutaal op mijn eerste wereldster af: Little Steven! Hij had niet alleen een monsterhit op dat moment, maar was natuurlijk vooral bekend als gitarist van de Bruce Springsteen E Street Band! Ik hoorde van tevoren dat hij geen fotografie zou doen, maar het was in die tijd mijn specialiteit om het dan toch voor elkaar te krijgen! Little Steven zat lekker te eten toen ik gewoon even naast hem kwam zitten aan de grote tafel. Ik vertelde hem eerlijk dat ik voor het eerst een studioset had meegenomen en of hij mijn eerste internationale artiest wilde zijn die ik zou fotograferen? Hij vroeg hoelang ik daarvoor nodig zou hebben, en ik antwoordde: “Vijf minuutjes.” Hij zei meteen: “Als ik mijn bord leeg heb, gaan wij wat foto’s maken.” En hij hield woord! Wat zenuwachtig schoot ik een Polaroid en liet deze ter goedkeuring aan hem zien. Hij knikte gelukkig tevreden en begon voor mij te poseren. Na een dikke tien minuten zei ik dat ik het wel had en verliet hij het kantoortje. In de deuropening zei hij nog: ”En nu hoop ik dat je een wereldberoemde fotograaf wordt, zodat ik kan zeggen dat ik de eerste was.” En weg was hij…
Mooi bedrijf
Een dag later bracht ik de dia’s bij Hitkrant en ik kreeg meteen een grote uithaalposter in het blad; die betaalde het beste! Vanaf die dag was studiofotografie voor mij een nieuwe roeping, wat een mogelijkheden, en wat moest ik nog vreselijk veel leren! Maar omdat deze foto’s allemaal cover- en posterkwaliteit hadden, kon ik mijn foto’s verkopen aan tijdschriften overal in de wereld. En dat gebeurde wekelijks, doordat ik een agent in de arm had genomen die mijn beelden van Engeland tot Australië verkocht! Het geld stroomde binnen en al snel kocht ik trots mijn eerste Hasselblad. Ik was al snel de commercieelste fotograaf van alle collega’s waar ik mee te maken had. In de tijd dat zij een foto maakten in het daglicht tegen een witte muur, zorgde ik dat ik zeker vier verschillende sets had opgebouwd. Daarmee waren we binnen een kwartier klaar met de shoot. Elke andere achtergrond kon ik weer aan een ander blad verkopen, dus elke shoot was minimaal vier keer te verkopen. En door gelukkig zo zakelijk te zijn, bouwde ik een mooi bedrijf op. Daarom doet het mij nu ook zo’n pijn als ik enorm getalenteerde fotografen zichzelf zie weggeven. Gratis beelden leveren aan klanten of voor veel te lage prijzen zichzelf aanbieden in de hoop dat er meer uitkomt. Denk bij elke beslissing goed na wat het je gaat brengen op de lange termijn. Als je er echt wilt van gaan leven, moet je nu al doelen stellen; elke foto die je maakt, kost je al geld door afschrijving van je spullen. Je zult binnen een paar jaar nieuwe spullen moeten kopen; dan moet je het natuurlijk wel hebben staan op je rekening. Ik weet dat creatieven vaak slecht met geld zijn, maar je zult het wel moeten leren!
Zelfverzekerd
Er wordt op een grove manier misbruik gemaakt van fotografen; het is een trend aan het worden. Ook ik heb daar wekelijks mee te maken, met mensen die het gewoon proberen. Maar het gekke is, als je je poot stijf houdt, krijgen mensen respect voor je. Hoe vaak ik niet te horen krijg dat ik meer vraag dan het budget eigenlijk toeliet, maar toch krijg ik de klus. De economie draait hartstikke goed op dit moment, de ruimte is er echt wel. Een klant houdt van een zelfverzekerde fotograaf die weet wat hij waard is. En laat die klant dan ook zien waarom je dat waard bent. Wees flexibel, lever eerder dan afgesproken, kom de klant altijd tegemoet en communiceer open en eerlijk. Maar vooral, lever hem werk waarvan hij tegen iedereen kan zeggen: “Je betaalt wat meer, maar dan krijg je ook echt iets!” Ik was achttien toen ik bedacht dat ik commerciëler te werk moest gaan. En dat is precies wat ik ben gaan doen. Little Steven heb ik nooit meer voor mijn lens gehad en echt ‘wereldberoemd’ ben ik nooit geworden. Wél heb ik met mijn foto’s over de hele wereld in elk tijdschrift gestaan dat je maar kunt bedenken. Maar veel belangrijker: ik leef al 32 jaar van mijn fotografie. En ben dus al 32 jaar een enorm gelukkig mens!
