Toen ik in 2003 digitaal ging, was backup het laatste waar ik aan dacht. Ik wilde eerst de digitale fotobewerking goed onder de knie krijgen. Tussen al mijn ladenkasten vol dia’s en negatieven stond mijn eerste computer, een Apple. Binnen een niet al te lange tijd liep die harde schijf natuurlijk helemaal vol en werd het tijd om dingen extern op te gaan slaan. Destijds was branden op cd de meest gangbare manier en aangezien ik alles nog in jpeg schoot, brandde ik na elke klus braaf een cd’tje met alle beelden erop. Al snel kwamen de verhalen dat de kwaliteit van zo’n gewone cd niet goed genoeg was; het moesten speciale gold plated cd’s worden. Dat werd al snel een dure grap, vooral toen ik besloot om in raw te gaan schieten.
LaCie
Op aanraden van anderen kocht ik mijn eerste LaCieschijf. Ze waren niet de goedkoopste, maar, verzekerde men mij, goedkoop is duurkoop. Ineens kon ik veel meer kwijt; elke shoot zette ik veilig weg op mijn schijf. Al snel kreeg ik het advies om alles op een extra schijf dubbel weg te schrijven, wel zo veilig. En hup, binnen de kortste keren had ik een bureau vol met schijven staan. Better safe than sorry. Ik probeerde tussendoor even een goedkoper merk, maar al meteen dezelfde maand ging het mis met die schijf. Die zorg wil je er als fotograaf gewoon niet bij hebben. En zo staat al mijn werk van de afgelopen jaren allemaal op LaCie-schijven – een hele berg zoals je ziet. Mijn pensioen, mijn nalatenschap, vertrouw ik toe aan een merk dat mij in al die jaren nog niet heeft teleurgesteld. Elke fotograaf die veel schiet kent het opslagvraagstuk: in de cloud, op een externe schijf, wat is nou het beste? Ja, zo’n cloud-abonnement is leuk, maar wat nou als er daar wat mis gaat? Als zo’n opslaggigant failliet gaat, of als ze gehacked worden? Allemaal onzekerheden! En is er een perfect systeem te verzinnen, tegen brand, diefstal, beschadiging? Iedereen ontwikkelt zijn eigen systeem, en hoe meer backups en veilige plekken, hoe beter natuurlijk. Volgende maand ga ik over op het 12Big systeem van LaCie; ieder jaar worden de bestanden van mijn camera groter en dus ook mijn opslag. Hoe het er in de toekomst uit gaat zien… wie zal het zeggen? Tot die tijd sla ik alles angstvallig meerdere keren op, met veel vertrouwen in mijn LaCie’s. Als je materiaal je lief is, moet je het ook serieus nemen en dus investeren. Niet de leukste investering om te doen, maar wel een hele belangrijke. In het volgende nummer van Focus heb ik meer aandacht voor opslag. Ik blijf kijken naar de toekomst maar sla het verleden wel veilig op!
