Ken je dat gevoel, dat je op de verkeerde plek van de wereld bent geboren? Dat je ergens bent en merkt dat die plek je positievere energie geeft dan je thuisland? Dat heb ik met Amerika, en dan in het bijzonder Los Angeles.
Ik heb de afgelopen dertig jaar aardig wat kansen gehad om er aan de slag te gaan als fotograaf. Maar de angst om “opnieuw te beginnen” en alles achter te laten, stond mij toch altijd weer in de weg. Waarom iets op het spel zetten wat zo goed gaat? Wat nou als het mislukt?
Ik ben altijd zo jaloers op mensen die hun innerlijke droom volgen en gewoon gaan. Zangeres Elize is zo’n persoon! Ik was erbij toen ze voor het eerst in LA was en zag hoe ze net als ik verliefd werd op die magische plek. Zij nam uiteindelijk een moedig besluit, ze volgde haar hart, liet hier alles achter en ging gewoon op mijn droomplek wonen. Maar liefst acht jaar lang ging ze als freelancer aan de slag in LA, als zangeres, fotomodel, presentatrice en nog wat andere bijbaantjes om haar huur te kunnen betalen. Soms ging dat met gemak, maar er waren ook maanden dat ze maar kantje boord rondkwam. Ze eindigde met een felbegeerde green card en een prachtig appartement midden in Hollywood.
Toen ik vorige maand in LA was, had ze ineens groot nieuws voor mij: ze had besloten terug te gaan naar Nederland. Dat had velen redenen, maar de belangrijkste was wel de hechte familieband, het grote gemis van het thuisfront op haar verblijf zo ver weg. Voor hoe lang ze terug zou gaan, kon ze nog niet zeggen, maar lang genoeg om al haar bezittingen daar te verkopen en de rest over te schepen naar Nederland.
In het huis van Elize hing een grote foto van Amsterdam prominent in haar woonkamer, elke dag een reminder waar ze vandaan kwam. Ineens bedachten we spontaan: nu moest zij in Nederland natuurlijk ook iets hebben om bij te kunnen dagdromen als ze LA miste! En zo kwamen wij op het idee om naar het mooiste stuk natuur in Los Angeles te gaan, Joshua Tree National Park. Daar zijn plekken genoeg om de ultieme dagdroom/heimweefoto te maken.
We reden met een koffer vol kleding die kant op en struinden binnen een paar uurtjes het hele gebied af naar de mooiste plekjes. We kwamen op het idee om Elize te laten liften op een van de prachtig verlaten wegen die omgeven waren met Joshua Trees, naar die auto die nooit zou komen, op the road to nowhere. Om het beeld wat spannender te maken, droeg zij een totaal doorzichtig jurkje.
Helemaal zonder risico was dat niet; het park is waakzaam op fotografen die er dit soort foto’s maken. Gepakt worden, is een boete riskeren en een serieuze aantekening als sex offender, dat wil je natuurlijk niet. Dus stonden we tijden te wachten tot er echt helemaal geen verkeer te horen en te zien was, en ging Elize in verschillende poses staan.
Ik ging zo op in het fotograferen dat ik geen auto hoorde aankomen, en voor we het wisten stopte er een wat oudere man om te vragen wat we aan het doen waren. Elize in haar volledig doorschijnende jurkje en ik meteen heel bijdehand: “Oh, gewoon wat foto’s maken.” “Voor wie?” vroeg de man, en ik antwoordde: “Voor mijzelf, gewoon voor de fun.” De man reed weg, wantrouwig in zijn achteruitspiegel kijkend, en we hebben toen toch maar heel snel de benen genomen voordat hij om versterking zou gaan bellen, hahaha!
Maar wat een fantastische middag, en wat een prachtig licht! Elke hoek nog mooier dan de mooiste gedachte in je hoofd. En zo kwamen we uit bij deze foto, die toch een mooi plekje aan haar muur moet krijgen. Een foto met een verhaal, zullen we maar zeggen… En dat was die zeven uur in de auto zitten meer dan waard!
