Of eigenlijk: je uitgaven prioriteren. Onlangs had ik een goed gesprek met vriend Henk-Jan over die nieuwe Leica Q3. Wat een fantastisch apparaat en eindelijk met tilt-screen. Dat alleen is al reden genoeg.
Zullen we niet gewoon onze auto inruilen voor een betaalbaar model, desnoods vierdehands, en dan die Leica kopen? Of is het een idee om onze Sony in te ruilen en wat lenzen, en komen we dan met ons commerciële werk uit met de 28mm op de Leica? Croppen? Dat kan dan weer wel, met die 60 megapixels.
In een eerdere column schreef ik al eens over de rem en het gas. Rustig blijven en je verdiepen in wat je hebt (rem), in plaats van rücksichtslos het nieuwste en mogelijk beste te kopen (gas). Ik las vorige maand op Instagram dat William Rutten na 35 jaar zijn studio gaat verlaten, omdat hij toch graag meer ruimte wilde hebben. In mijn hoofd dacht ik terug aan zijn theatertour, die ik met ontzettend veel plezier tweemaal heb bezocht. Hij vertelt daarin dat ook hij, tussen aanhalingstekens, last heeft van het gear-acquisition-syndrome. Dat hij alles wat nieuw is, aanschaft. In mijn hoofd werd de grotere ruimte in zijn studio een mogelijkheid om nog meer te kopen. Opslagruimte. Let wel, dat zegt iets over mij, en niets over William! Ik heb geen idee wat zijn plannen zijn en volg zijn omzwervingen als altijd nieuwsgierig.
In de discussie over geld uitgeven aan fotografie is mijn huidige antwoord steeds hetzelfde. Ik koop liever een treinkaartje en een hotelovernachting in een nieuwe stad, dan een nieuwe camera. Makkelijk praten, want ik heb de camera’s die ik wil hebben al. En de lenzen. En de lampen. En de tassen. Maar die Sigma 150-600mm F5-6.3 (Sony E) DG DN OS zou toch wel een fantastische lens zijn voor langs het hockeyveld.
Begin vorige maand ging ik drie nachten naar onze hoofdstad. Hotelprijzen in Amsterdam springen ver boven de tweehonderd euro per nacht uit en in mijn prioritering gaat dat eigenlijk net te ver. Vier dagen straatfotografie om mijn social media content mee aan te vullen en persoonlijke projecten te doen, zou geen zevenhonderd euro moeten kosten. Ik moet ook nog eten. En bij iemand logeren is ook weer zoiets.
Als ik om zes uur de deur uit wil lopen, dan moet ik me daar niet raar bij gaan voelen. Iets met vrijheid, en dat dat ook iets waard is. Bijna vijftig, hè. Nu wil het geval dat ik altijd enorm gecharmeerd ben van stations en de fotografische mogelijkheden die ze bieden. Met dat in mijn achterhoofd werd Amsterdam opeens een kwartier met het openbaar vervoer groter. Dan zijn Monnickendam en Zaandam opeens ook in Amsterdam.
Ik woon in het mooie Wijchen. Nijmegen ligt onder de rook van Wijchen, dan weet je ongeveer waar dat is. Onze hoofdstad is toch anderhalf uur reizen. In Amerika woon je met anderhalf uur reizen ‘aan zee’, maar in ons kleine kikkerlandje werkt de psychologische afstand anders. Maar een kwartier is te doen. Prioriteren. En een beetje creatief denken.
Zo cirkelen we terug naar het budget dat ik wel of niet heb voor zo’n Leica Q3. Ik heb lang zitten wikken en wegen, gekeken wat mijn huidige camera’s op Marktplaats doen, en besloten dat het budget dat ik over heb voor de Leica exact nul euro is. Voor de kleine zesduizend euro die dat toestel kost, kan ik bijna een maand overnachten in een hotel in hartje Amsterdam. Dan hoef ik niet op een slaapzaal met twaalf anderen en heb ik mijn eigen douche.
Dan doe ik ervaringen op die niemand me ooit weer afneemt. Dan heb ik foto’s die me vertellen waar ik ben in mijn fotografiereis en waar ik nog naartoe kan en wil. Maar laten we eerlijk zijn: als de Leica Q4 komt, dan begint dit hele verhaal gewoon weer opnieuw…
Instagram: @michielheijmans
Deze column komt uit Focus juli/augustus
Lees hier meer columns van Michiel Heijmans
