Terwijl ik van de week in mijn werkkamer weer eens een kapotte ‘vintage’ camera uit elkaar had gehaald, flitste het weer door mijn hoofd: “Lekker bezig, handige!” De schroefjes rolden alle kanten op, de draadjes zijn zo fragiel… op YouTube leek het zoveel simpeler. Natuurlijk doet een echte reparateur het een stuk beter, maar je moet improviseren als je in Zweden bent en weer op reis gaat… toch?
In een grijs verleden dacht ik: als je foto’s maar goed genoeg zijn, dan word je vanzelf gebeld door de redacties. Tot ik erachter kwam dat, in mijn ogen middelmatige, collega’s er met de klussen vandoor gingen en ik vooral veel vrije tijd had. Na een lichte depressie kwam ik tot de conclusie dat ik misschien ook middelmatig was, maar ook echt iets fout deed.
En natuurlijk weet ik dat als je op alle foto-evenementen je gezicht laat zien, je er dan wel komt; een vrolijk drankje met de juiste personen doet de rest. Maar wie mij een beetje kent, weet dat ik veel op een ‘andere’ manier aanpak, eigenwijs ben. En bovendien drink ik niet.
Onlangs was ik bij een tv-redactie in Hilversum en rondlopend over de afdeling zag ik wel 15 Eddy’s zitten. ‘Eddy 1’ deed de research, een ander de logistiek, de planning, contacten, regie, opnames, bewerking, financiën, sales en aftersales en ga zo maar door. Dit zijn de taken van elke fotograaf die in de huidige tijd wil rondkomen en verhalen wil blijven vertellen. Dat deze hele redactie om 5 uur naar huis gaat, is voor de fotograaf echt geen optie – dit stukje schrijf ik dan ook in de nacht. Ook op reis werkt het zo. Was je met film veelal in de avonden uitgewerkt vanwege het weinige licht, met de digitale camera is de nacht ook werktijd geworden: graag dan in de kleine uurtjes nog even de beelden doorsturen, alleen als het lukt natuurlijk, hè…? En als ik thuiskom, begint het ontwikkelproces voor de films.
Ik zie in advertentiefilmpjes de fotograaf eindeloos rondstruinen. De tijd is aan hem, geen rinkelende telefoons of appjes en de persoonlijke rust zelve, als een ware zenmeester op zoek naar dat ene magische moment, een explosie van licht en de perfecte compositie. Als ik mezelf aan het werk denk te zien, is het toch anders. Ik ben druk bezig met het verzamelen van namen en de verhalen van de personen voor de bijschriften – soms schijnbaar gewone beelden met intense verhalen, een goede foto eert zijn onderwerp.
De kunst is dus om prioriteiten te stellen, waar besteed je je tijd aan? De ware kunstenaar heeft dit alles in balans. En die beste foto, die willen we nog steeds maken. Bedenk ik me, terwijl ik met een hoofdlampje de grond afspeur naar dat zwarte schroefje dat ergens in een kier moet liggen.
Deze column komt uit Focus oktober 2022
nationale kranten en tijdschriften.){kind=link}