Johan Pabon werkt momenteel aan de serie Vinyl Portraits waarin hij mensen samen met hun favoriete langspeelplaat portretteert. Hij legt hierbij vooral mensen van zijn eigen generatie vast: de babyboomers, voor wie de lp, meer nog dan de televisie, het medium bij uitstek is.
Johan Pabon: “Ik ben geboren in 1958, zo rond 1974 verdiende ik mijn eerste geld en daarvan kocht ik voornamelijk lp’s. Hetzelfde gold voor vrienden, totdat we uitgingen en een behoorlijk gedeelte van ons budget op ging aan bier en discotheken. Maar lp’s bleven heel belangrijk. We spaarden voor een goede pick-up, luisterden samen op onze kamers naar muziek, leenden platen aan elkaar uit en we namen ze mee naar feesten. Zo vormden we onze smaak.
Vlooienmarkt
Met de komst van de cd in de jaren tachtig veranderde er veel. De vaak prachtige hoesontwerpen kwamen minder mooi uit, de kwaliteit van het geluid werd belangrijker ten opzichte van de inhoud, muziek werd commerciëler en minder experimenteel. Maar technisch was de cd veel beter, dus mensen deden hun elpees van de hand. Het duurde niet lang of de meest mooie platen werden voor een gulden of minder aangeboden op vlooienmarkten. Gelukkig hebben ook veel mensen hun elpees bewaard. Een aantal draait ze nog, anderen willen ze niet wegdoen, al was het maar uit nostalgie. Misschien om de hoes nog eens te bekijken en terug te denken aan een mooie tijd. Mijn eigen favoriet is denk ik Get yer ya ya’s out van de Rolling Stones. Ik heb de plaat veel meegenomen naar feesten, mijn vroegere buren hebben zeker meegenoten, mijn dochters heb ik alle vier op de arm genomen om mee te dansen en hetzelfde doe ik nu met mijn kleindochter. Allemaal op Sympathy for the Devil. Eventuele gehoorschade heb ik vooral te danken aan een koptelefoon en deze plaat.
Trots
Ik houd de portretten redelijk neutraal. Medium shots tegen een donkere achtergrond, alleen de persoon en de muziek die hem of haar het meest dierbaar is. Soms is dat hun eerste langspeelplaat, een verrassende nieuwe wending in muziek, soms de plaat die uitkwam toen ze verliefd waren, de herinnering aan hun tienerkamer of de vriendschappen van vroeger. Nu is onze generatie ouder dan onze ouders, onderwijzers en leraren waren in de jaren zeventig. Onze ouders dachten graag terug, en dat doen wij ook. Bij het maken van een portret met lp straalt het plezier van toen vaak door. Of de trots: dit was mijn lp, dit was mijn tijd.”
Meer Vinyl Portraits zijn hier te zien
Lees ook het artikel over de door Johan Pabon ingescande glasdia’s van zijn grootvader.
