Stadsdichter Marco Houtschild voorzag een aantal Slow Photography beelden van zijn poëtische gedachten, pianist Jeroen van Veen leende een compositie van zijn hand aan het project. De fotograaf gebeld en van wal gestoken met een prangende vraag.
Theo, wordt dit telefoontje beantwoordt met de Iphone die alles zag?
‘Jazeker. Eh, niet helemaal, want ik ben in 2012 begonnen met een Iphone 5, dat werd daarna een 6 en inmiddels is het een 7 Plus. De kwaliteit van de foto’s is er dus op vooruit gegaan en de uitsnedes werden iets anders met een nieuwe telefoon.’
Heb je geen behoefte aan een echte camera?
‘Die heb ik wel, maar het idee is ontstaan bij het uitlaten van de hond. Het bankje staat vlakbij mijn huis. Als je de hond uitlaat, neem je niet altijd de camera mee. Ook al omdat negen van de tien keer er helemaal niets spannends gebeurt bij dat bankje. De tiende keer denk je: o, had ik nu die camera maar bij me. Je kent wel de uitdrukking ‘de beste camera is de camera die je bij je hebt.’ Met de telefoon op zak heb ik altijd een camera bij me. Bovendien kan je met een telefoon vrij makkelijk en ongezien fotograferen. Als ik boven aan de dijk sta gaan mensen die ik fotografeer zich niet anders gedragen. Bij een ander project gebruik ik wel de echte camera, maar bij de rode bank heb ik nooit de behoefte gehad om die bij me te steken.’
Je loopt met je hond, je ziet iets bij die bank en je spoedt je meteen naar de plek waar je altijd staat?
‘Ja, als ik daar loop en ik zie bijvoorbeeld een vaartuig dat langs de bank zal komen, dan ren ik naar boven om het op tijd vast te leggen. En als mijn kinderen de hond uitlaten, vraag ik ze wel om me een seintje te geven, mocht er iets bij de bank gebeuren.’
‘Ik verdacht je er aanvankelijk van dat je de foto’s vanuit je bed door het slaapkamerraam fotografeerde.’
‘Nou ik weet van een fotograaf in de Oekraïne die permanent een camera op statief in een kamer van zijn ouders heeft staan, gericht op een bankje in het park. Dat zijn vanwege de omgeving daar meteen veel rauwere foto’s. Er staan bijvoorbeeld vaak dronken mensen op. Maar bij mij is het een lieflijk plekje, waardoor de beelden wat zachter zijn.’
Het is inderdaad geen nieuw idee.
‘Nee, dat klopt. Je hebt bijvoorbeeld de Japanse fotograaf Tomiyasu Hayahisa die vanuit zijn studentenkamer in Leipzig steeds dezelfde tafeltennistafel vastlegde. Maar toen ik begon wist ik nog niet dat anderen het ook deden.’
Jij noemt het slow photography, is dat een bestaande term?
‘Nee, ik heb slow photography er zelf maar voor bedacht. Deze soort fotografie waarmee meer mensen zich bezighouden, zou ook een naam moeten hebben.
Wist je al direct wat je wilde gaan doen?
‘Nee, ik ben begonnen te fotograferen bij hoogwater. Dat wilde ik op social media plaatsen om te laten zien hoe hoog het water in Culemborg stond. Om dat helder weer te geven heb je een referentiepunt nodig. En toen stond dat bankje daar zo mooi onder water. Dus dat heb ik drie dagen achter elkaar gefotografeerd. Een paar weken later lag er opeens sneeuw op het bankje, ook een mooi plaatje. En dan ga je vanzelf letten op wat er nog meer met en rond dat bankje gebeurt. Een jaar geleden had ik zeventig foto’s en toen dacht ik, ja, wat wil ik er eigenlijk mee? Het kan in een blad, maar toen dacht ik vrij snel aan een website. Lekker laagdrempelig voor iedereen vanuit huis toegankelijk.’
Stille getuige
Als bankje ben je onverdacht,
een stille getuige
van wat zich zoal voordoet.
Aan mijn kade
een lege kinderwagen
naast een gevulde vuilniszak.
Mijn vertrouwde stekje
zou toch niet
een luguber plaats delict?
Maar gelukkig ken ik
het hele verhaal: moeder en kind
en stro voor het konijn.
Marco Houtschild
Een website bouwen kost geld, en je moet er tijd en energie in steken.
‘Ik ben naar die bankjesfabrikant gestapt. Die vond het een leuk idee en gaf een klein bedrag. Het cultuurfonds van Culemborg doneerde een bedragje en van dat totale bedrag kan ik de website betalen, iedereen die heeft meegewerkt een kadootje geven en dan is het geld ook op.’
Er werken ook anderen mee?
‘Ja, ik vond het leuk om verder te gaan dan een beeldexpositie. Het zou mooi zijn om naast een verhaaltje er iets meer aan toe te voegen. Ik heb de stadsdichter gevraagd of hij het misschien leuk zou vinden om bij één of twee foto’s een gedicht te schrijven. Binnen de kortste keren had hij 24 gedichten gemaakt bij 24 verschillende foto’s. Achteraf vind ik dat misschien het leukste element. Meestal als je een gedicht leest, zie je nooit het beeld erbij dat de dichter voor ogen had. Maar nu lees je het gedicht en ernaast zie je, bij wijze van spreken, het bewijsmateriaal.’
Er doet ook een pianist mee?
‘We hebben in Culemborg een wereldberoemde pianist, Jeroen van Veen, die minimal music speelt en componeert. Er staat nu pianomuziek onder de beelden die ik heel passend en mooi vind. En zo is het een project geworden van diverse Culemborgse creatieven.’
Slow Photography in Culemborg: www.derodebank.eu
